“Een land voor de helft onder de zeespiegel ontwikkelt onvermijdelijk een dynamiek van rusteloos bouwen, regelen, herverkavelen en omspitten. En die conditie vraagt om een hechtpunt voor reflectie.”
Zelf zou ik er niet opgekomen zijn (ik heb meer verstand van landen die voor de helft bóven de zeespiegel liggen), maar cultuurhistoricus Herman Pleij zegt het in NRC, ter gelegenheid van het verschijnen van een watercanon voor scholieren.
Reflecteren zonder hechtpunten, het wordt ons door de deskundigen ten stelligste ontraden, beste Raarlemmers! NU ophouden! Begrepen? Ja, ik weet dat allerlei condities erom smeken. Dat neemt niet weg: eerst zorgen voor adequate hechtpunten, dan pas reflectie – dat is de juiste volgorde.
En die hechtpunten (ik denk hier toch steeds aan de Christusfiguur aan het kruis genageld, of aan die wond in mijn voet – wat ís een hechtpunt eigenlijk?), die hechtpunten staan overzichtelijk bijeengebracht in de watercanon. De ‘zo enthousiasmerend mogelijke watercanon’, aldus Pleij.
Het is wel even slikken voor al die duizenden ongeduldige scholieren die zich de afgelopen decennia te pletter hebben gereflecteerd op onze waterige conditie (waarom bouwen we zo… rusteloos? /Gut, we hadden toch net herverkaveld?/ Waarom spitten mijn leeftijdgenootjes in het Kaukazische hooggebergte zoveel minder dan ik?), maar de overigen kunnen vanaf nu (individueel of in groepjes) met een gerust hart op zoek gaan naar reflectieplekjes onder of boven de zeespiegel.
En als ook de watercanon ‘het plezier in historische kennis niet vergroot’?
Dan rest nog maar één optie. Dwang. Met een watercanon waterkanon zullen jongeren dan door de marechaussee van winkelcentra en hangplekken naar de bibliotheken en musea worden gespoten. Dat zal ze leren niet enthousiast te zijn over water!
.
Ja, maar natuurlijk. Ik denk al maanden na over een manier om de hangjongeren die zich ophouden voor mijn deur, nadat zij zich hebben laten vollopen in de Koning, naar pedagogisch verantwoorde plekken te verjagen…ehm… verwijzen. Een waterkanon, dát is het. Vanochtend zat ik nog te denken aan een lezing over ‘Leefbaarheid in de Binnenstad gestoeld op fatsoen en compassie’, te houden in de kroeg, met lichtbeelden, maar een waterkanon richting bibliotheek is wellicht een snellere oplossing. Temeer daar ik toevallig vanavond uit betrouwbare bron vernam dat tijdens een veiligheidsoverleg is besloten de geweldsspiraal die zich voordoet rondom dit café door de gemeente niet aangepakt gaat worden omdat daarmee slechts het probleem wordt verplaatst. Mij rest slechts één optie : zelf het probleem verplaatsen middels een krachtig waterkanon… Marius, I salute you…
De achilleshiel van Pley is dat er voor een beetje conditie weliswaar een hechtpunt nodig is, maar persoonlijk denk ik dat er meer conditie wordt gevraagd voor het omspitten, vooral als dat onder de zeespiegel gebeuren moet.
Verder ben ik het met ‘Z’ eens dat een beetje waterkanon uit betrouwbare bron moet putten: het Spaarne. Ik schat dat het wegblussen van voornoemd cafe de motorspuit Jason met zijn krachtige straal vanuit het Spaarne wel is toevertrouwd. Zelfs zonder dat er brand is. Dit geldt ook voor de belendende percelen!