Ga naar de inhoud

Kerstrede 2008

In de koffiehoek van de HEMA zat een oude vrouw met een onwrikbaar permanent. Incognito, zowel de vrouw als het permanent. Naast haar mok en een half opgegeten tompouce lagen tientallen reepjes dichtbeschreven papier, die ze eindeloos schikte en herschikte, met veel nerveus geritsel.

Een tochtvlaag veegde een paar strookjes van tafel. Ik zag haar paniek. “Laat u mij maar even”, schoot ik te hulp.

Het is nooit te laat om lief te hebben. In liefde houd je mensen vast.

Met elkaar rekening houden kan soms een proces zijn van harde lessen tussen gezinsleden… Confrontaties en emoties kunnen hard aankomen.

… de maatschappij kan het zich niet veroorloven ouderen af te schrijven: vergrijzing heeft ook een verrijkende kant.

Ze bedankte me en zei: “Ja, ik zit een beetje te stressen. Ik moet donderdag een kersttoespraak houden. Iets over de fundamenten van de samenleving.”
“Is het voor veel mensen?”
“In principe voor een kleine zeventien miljoen, al weet ik niet of ze allemaal inschakelen.”

Mooi, zei ik, dat zij deze kans aangreep haar levenservaring en wijsheid te verzilveren, en ik gaf haar nog wat tips. Rustig aan met de pluralis majestatis, en vergeet de mimiek niet, en de intonatie. “Gaat lukken!” stelde ik haar nog gerust. En zo was het ook. Ze deed wat er van haar verwacht werd.

Pas na Kerst zag ik een toespraak van een collega van haar. Nou ja, toespraak? Net als wij Nederlanders moesten de Britten behulpzaam worden en saamhorig en minder zelfzuchtig. Alleen, de verpakking van de boodschap was een stuk eigentijdser. Achtergrondmuziek, videobeelden… Emotie-monarchie! Stom dat ík daar niet op was gekomen.

.

4 reacties op “Kerstrede 2008”

  1. Ik stond vandaag in de lift van het Kennemer Gasthuis.Inhoud:Een tokkie echtpaar die aan het discussieren waren over waar opa in vredesnaam geplaatst moest worden.Een moeder met twee etterende kinderen die niet op bezoek wilden bij Tante Saskia want het was al de 4e op rij.1meneer in rolsoel zonder iemand.En een kind van hoogstens 12 jaar met zijn overgrootopa(…)Marokkaans van afkomst.Op de derde verdieping duurde het zeker 3 minuten voordat zij de lift verlieten.De jongen had engelengeduld en de liefde spatte ervanaf.klaar.

  2. Goed gedaan hoor Marius; Ze heeft zich prima uitgedrukt en het ‘probleem’ duidelijk neergezet. Ik zit er middenin met mijn moeder en ervaar de verzorging om haar heen. Vanut die ervaring vind ik het een schande dat er in ons land zo veel voor ouderen gedaan wordt en van de kinderen/familie zo weinig geeist wordt. Ze barst van het geld maar de rolstoel krijgt ze van de Gemeente, jullie dus. Ze barst van de kinderen maar 2de Kerst zit ze alleen. Vaak word ons land aangeduid als een land met te veel regels, ja, maar ik vind het zeker ook een land met te veel rechten en te weinig plichten. Daar legde ze toch even mooi de vinger op.

  3. ” In den beginne was het Woord en het Woord was bij God en het Woord was God.- Alle dingen zijn door het Woord geworden.” (Joh.1:1,3) Het is dit zinnetje dat alle blogende alfa adepten voorziet van de onafbeitelbare glimlach van het eeuwige gelijk. Maar nu de Engelse koningin om is kan God niet lang meer achterblijven.

    Het woord is aan het beeld. HM’s kersttoespraak toespraak is gedegradeerd tot een commentaarstem, en dat 44 jaar na Peter Lohr’s beeldreligie.

  4. Sorry een beetje off topic:

    Mensen verwonderen zich over de raadselen des levens. De geboorte, de dood, het dna, de schoonheid van de bloem, de liefde, de onpeilbare diepten van het universum. Waarom? Waartoe?

    Misschien dat er nog een paar zaken zijn waarover men zich mag verwonderen van de commissie die daarover gaat, zaken waavan men het antwoord schuldig moet blijven. Maar je zou je af kunnen vragen: waarom dergelijke categorieën?

    Waarom zou je je niet over over alles verwonderen? Of waarom niet over niets zoals mijn kat Decibel? Men verwondert zich over de schoonheid van de bloem, of het wonder van de geboorte, maar weer niet over een kapotte fiets of over een hoop stront, een pijnlijke zweer, althans niet op die manier. Eigenlijk zou je over alles waarvan je je bewust bent onophoudelijk moeten verwonderen, vanaf het derde levensjaar tot het laatste heldere moment in het oog van de dood.

    De verwondering moet dus op een trapje gaan staan en gaat dus eigenlijk hierover: waarom die selectie van verwonderenswaardigheden? Welke kracht of macht zit precies daarachter? Hoe ontstaat die?

    Verder gaat het uitstekend met ons! Alvast voor een ieder een mooi 2009!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *