Ga naar de inhoud

Zorgzwaarte

Als er íets troebel is in dit land, is het wel de transparantie. Zo is de Volkskrant momenteel druk met de kwaliteitsgegevens van zorg- en verpleegtehuizen: het gros van de instellingen is ondergebracht in een ranglijst – zodat grijsaards vanaf nu weten of ze naar oude Colditzvideo’s moeten kijken, ter voorbereiding van een gedurfde uitbraakpoging, of dat ze zich de moeite kunnen besparen omdat het elders net zo belabberd is. (Nee, humorgrapje, er zit een nobel streven achter.)

(Parenthese in rood en blauw voor bavocentristen: in de top vijfhonderd van de 1157 verzorgingstehuizen vinden we uit Haarlem alleen De Molenburg en Oldenhove (subtop, resp. op 241 en 257); de rest van onze zorgcentra staat tamelijk roemloos in het rechterrijtje (Euphrasia, Schalkweide, Reinalda-huis, Schoterhof, Jacob in de Hout, enz.).)

Over transparantie hadden we het. Pal nadat natiebreed de doorligplekken tot de laatste vierkante millimeter waren opgemeten en alle niet verdoezelde medicatieincidenten waren geturfd en herturfd, meldde de Volkskrant (bij wijze van nazorg?) dat de tevredenheid van de ‘klant’ / patiënt weinig tot niets zegt over de kwaliteit van de inrichting.

Wat nu weer?!

Het volgens de lijst beroerdste verpleegtehuis (Van Wijckersloot in Oestgeest) staat fier vierde bij het tevredenheidsonderzoek. Zeer tot onvrede van de gesorteerde deskundigen natuurlijk, die (al dan niet onder invloed van hun versuffende medicatie) niet verder komen dan dooddoeners als ‘iedere dag koude koffie went uiteindelijk ook’ en ‘ontevredenheid komt soms niet snel boven tafel’. Aan de deugdelijkheid van de cijfers ligt het in elk geval niet, wordt gesteld, met allerstelligste stelligheid. Nee, NIET!! Die cijfers zijn heilig, dus (deze conclusie komt gratis en voor niets voor rekening van het RaDa) móet het haast wel aan die slome oudjes zelf liggen. Sommigen zijn met een tubetje Kukident te lijmen, om van anderen nog maar te zwijgen – daar zitten hele generaties tussen die niet eens hebben geléérd om ontevreden te zijn, de sukkels.

We kunnen overigens – als we tijd van leven hebben, dat moet ik er zoals altijd wel bijzeggen – nog diverse verfijningen van het meetsysteem tegemoetzien. Jenneke van Veen (hoofdinspecteur verpleging en chronische zorg) denkt erover na, zegt ze. Mogelijk zal in de toekomst ook de zorgzwaarte van de bewoners in de beoordeling worden verdisconteerd. Iedere patiënt heeft in het nieuwe financieringsstelsel (iedereen kent het nieuwe financieringsstelsel?) een bepaalde zorgzwaarte. Hoe lastiger, bewerkelijker, krakkemikkiger en .. uh… zwaarlijviger de patiënt, hoe zwaarder de zwaarte – zoiets vermoed ik althans (was Annalaura Molducci maar hier!).

Nu ik er eens vluchtig over nadenk – eigenlijk zouden veel meer mensen, jong en oud, wat zeg ik, eigenlijk zou iedere staatsburger (zowel intramuraal als extramuraal) verschillende zwaartes moeten krijgen toegekend – om het leven financieel en emotioneel voor alle betrokken partijen beheersbaarder en inzichtelijker te maken. Zorgzwaarte, voedingszwaarte, correctiezwaarte, beschavingszwaarte, bevredigingszwaarte, activeerzwaarte, amuseerzwaarte, ik noem maar wat. Zeven indicaties per persoon, om te beginnen, die jaarlijks worden bijgesteld en geijkt… totdat alle kinderziektes verholpen zijn en we als maatschappij het perfecte systeem hebben uitgedokterd, waarna lieden van verschillende zwaartes niet langer lukraak en ontransparant door elkaar heen hoeven lopen en leven, en je in geval van twijfel of conflicten in een dossier kunt natrekken met wat voor iemand je van doen hebt. Dan kan je je eigen dagelijkse omgang met dwarse, onhandelbare medemensen (want er lopen onmogelijke types rond, te pas en te onpas, tenminste dat is mijn ervaring) toetsen aan onweerlegbare cijfers. Dan heb je een richtlijn.

Zou ik bij een van de bestaande politieke partijen gehoor vinden met dit idee, denken jullie? Of moet ik er zelf weer eens hoognodig een oprichten? Is het weer zover? Oh, ik zie dat ik snel moet aftikken, de dagploeg rukt op met mijn spanlaken – dat had ik jullie nog willen zeggen, van mijn kalmeerzwaarte…

.

5 reacties op “Zorgzwaarte”

  1. Even een kleine tip.Mijn vader moet voortaan door het leven met 1 been.Dat betekent dat hij moet gaan revalideren.Dat wilden ze dan doen in de Janskliniek.Toen wij overleg met onze waanzinnig fantastische thuiszorgmeiden hadden,vertelden zij, dat als je 70+ bent,men graag denkt je weg te stoppen bij de demente bejaardenafdeling.Dat kost iets minder inspanning(….)Ergo:revalideren doe je dus niet in een verzorgingstehuis maar in een bejaardenzorghuis met een aparte revalidatie afdeling.Zoals bijv.Sint Jacob in de Hout.

  2. @suzanne: Ik hoop je tip nooit nodig te hebben; wat zou de Inspectrice ervan vinden, vraag ik mij af. Nogmaals sterkte met de lijdensweg van je vader.

  3. Dat van die zwaartes is niet zo’n gek idee. Geef elke Nederlander, sprak iemand ooit eens, nee ik was het niet zelve en hij was niet beschonken, geef elke Nederlander een trekkingsprofieltje. En weet je wat, dat geldt ook voor meekijkende Zimbabwanen en Noord Koreanen. Gewoon storten in de mondiale zorg- en mensenrechtenpot en als er dan een land is dat zorgplicht verzaakt en rechten schendt, verhalen we het via de pot op dat land. Krijgt Mugabe gewoon een rekening. Een IMF voor zorg en mensenrechten; Hutu’s en Tutsi’s go dutch en delen de rekening. Gelukkig Nieuwjaar.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *