Gisteren – het was donker, ik vermoedde nog niet wat een wonderbaarlijke ochtend er in de maak was, met in het Amstelpark berijpte bomen (alleen de kruinen beschenen door de opkomende zon) en berijpte bruine schapen (poedersuiker op de vacht) – stond bij de achteringang van station Haarlem de Oosteuropese straatviolist die ik soms wel kan maar niet mag schieten (zijn repertoire bevat alle tergende evergreens die je níet wilt horen als forens met een takkenhumeur) en die ik soms een euro geef vanwege zijn twinkelende oogjes, die onder alle omstandigheden de indruk weten te wekken dat hij niets liever doet dan de goede Nederlandse mensen een beetje opvrolijken met Eine kleine Nachtmusik of Tulpen uit Amsterdam.
Ook gisteren was hij dus op zijn post. Ik moest denken aan Suzannes ‘Russisch onorthodoxe studiemethode’ (zie reacties bij dit stukje), waarbij de musicus ongeacht de omstandigheden dóórspeelt en (problemen zijn er om overwonnen te worden!) nimmer excuses zoekt in geknapte snaren – of in dit geval in verstijfde vingers, een rillend lijf en afstervende extremiteiten.
De brave man stond daar en speelde – unverfroren.
IJSPRET EIST TOL, kopte de Telegraaf vanochtend op de voorpagina, in een stuk over (vrije RaDa-weergave) het dreigend gipstekort en overspalkte verpleegkundigen op de afdeling spoedeisende hulp.
Maar bedenk eens wat deze feestelijke vorstperiode doet voor de geestelijke volksgezondheid! Bovenstaande foto nam ik aan de Schotersingel in het jaar 424 na Avercamp.
Hoewel de foto ook mooi is, gaat mijn voorkeur toch echt uit naar de prachtige ijsgezichten van Avercamp. Wat een genot is het altijd om die schilderijen in musea tegen te komen.
Vorige week zagen we in Den Haag deze hangen (zie http://vanallemarktenthuis.files.wordpress.com/2007/12/avercamp-ijsvermaak.jpg). Vooral de vallende dame (ongeveer in het midden van het schilderij, vlak voor de brug) trok de aandacht.
Zo beleefde ik zondag zomaar de ‘gelukkigste dag van mijn leven’. Samen met mijn Lief een schaatstocht gereden, compleet met ‘koek en zopie’ en zonder vallen, dus ook zonder het opstaan! Heerlijk dat de winter doet wat’ie hoort te doen; vriezen! 36 Uur eerder lagen we nog in de zee visjes te spotten en zoete aardappelen en banaan te bakken op de beatch (zo heet dat en kan daar nog). Is een groter verschil denkbaar? En ‘s middags alweer in de Waag voor het “Merel Hutten’Concert (het RaDa berichtte zelfs over haar!) dat erg erg bijzonder was. Wat geweldig dat heel veel mensen nog schaatsminnend zijn. Deed mij zomaar goed.