KlassikaZ hield eind november opheffingsuitverkoop; ik ben er nog één keer naar binnen geweest om afscheid te nemen / te lijkenpikken en kocht toen een kloeke doos met alles van Rostropovitsj. Het was meer for old times’ sake – toen ik nog in de Morinnesteeg woonde kwam ik bijna dagelijks langs die winkel, een betere winkel destijds dan het de laatste jaren was.
Onlangs las ik dat de deur nog een maand openbleef. Er werden nog restpartijen CD’s verkocht, door een huurder. Vandaag kwam ik door de Kruisstraat en besloot mezelf te trakteren op een welverdiende portie tristesse.
Ik kwam niet bedrogen uit. Ik was de enige in de winkel, op een grijze verkoper in bretels en hemdsmouwen na. Het achterste deel van de winkel was gebarricadeerd. Uit een miniem transistorradiootje schuurde popmuziek. Ik scharrelde wat tussen het allegaartje CD’s in de rekken en per ongeluk had ik ineens zo lang gescharreld dat ik me verplicht voelde een aanschaf te doen. Op de prijs (dwz een etiket met €16,99 en dat weer met viltstift doorgehaald half onder een plakkertje met -40%) hoefde je niet te letten: ‘klassiek €3,99’.
Ik onderdrukte de impuls te kiezen voor het onbekende. Voor fagotconcerten van Goran Gorvansmulstovni of een oratorium van de terecht geheel onbekende Angus Stofnismulrangor in een uitvoering van een dipsomaan Sloweens provincieorkest op het in 1972 spoorloos verdwenen MEGMA-label. Dan toch liever Prokofiev. De violiste stond / nee, lag op het hoesje alsof ze in een catalogus moest concurreren met tweehonderd Aziatische bruiden in spe. Anne Akiko Meyers.
Thuis zette ik de muziek op als achtergrondje. Dat was een vergissing. Veel, veel te goed! Anne Akiko! Ze speelt als een heks. Ik… ik… ik…
En jullie kunnen het zelf zien/horen: het hele eerste vioolconcert staat op Youtube, zij het dan in drie stukken gehakt. Het tweede deel is kort en, hoe zeg je dat, vivacissimo; de rest is niet ver weg voor wie het mooi vindt. En meer over Anne Akiko Meyers vind je op haar zeer gelikte website. Zo, ik ga weer luisteren.
.
Het 1ste vioolconcert van Prokovief is bedoeld te laten horen hoe het moet zijn in de hemel te komen.Het steeds terugkerende thema is daar het ultieme voorbeeld van.Dat geldt trouwens ook voor het langzame deel uit het 2e vioolconcert.
Suzanne,ik hoef alleen maar naar haar te kijken om te beseffen hoe het is om in de hemel te zijn.En waarom het element van thematische herhaling uit de (overigens schitterende muziek) nu per sé een eigenschap van die hemel zou moeten zijn ontgaat me.Marius ik begrijp je emoties volledig!Sibelius, Bartók en Sjostakovitsj hebben trouwens ook aardige vioolwerkjes neergezet.
En weet je nu wat het leuke is,ze is een buitengewoon symphatieke vrouw.Ik heb een aantal malen met haar mogen spelen en ze is aards,heel communicatief vaardig, en inderdaad bloedmooi!
Och, mocht ik maar met haar spelen! Had mijn vrouw maar een zo’n gevoelige snaar!
@suzanne: En dat vertel je me nu pas!