Op dezelfde dag dat ik bij John Updike* het woord ‘dephysicalisation’ tegenkwam (de moderne westerse mens sjort, sleurt, tilt, bikkelt en zwoegt minder dan zijn voorouders), zag ik op de Europaboulevard een grote, zeer zwarte neger – sprinter Ben Johnson na een geslaagde stanozololkuur – die, samen met een maat, was ingehuurd om het voetpad van stoeptegels te ontdoen.
Heel veel vierkante tegels, twintig in de breedte en dat pad is een kilometer lang, dus reken maar uit. Je zou denken dat daar toch wel mechanische hulp aan te pas kwam, maar nee… in zijn linkerhand had hij een soort korte, ijzeren pikhaak, waarmee hij telkens een tegel opwipte, zodat hij ‘m kon optillen en op een stapel op een pallet rechts van hem kon gooien. Ik schatte de worp op twee meter.
Zijn tempo lag hoog, de kadans was verbluffend. Ik was op weg naar mijn werk, maar hield buiten zijn blikveld bewonderend de pas in om te zien hoe zijn torso soepel heen en weer scharnierde, terwijl de stenen feilloos met een droge ‘plok’ precies bovenop de stapel bleven landen. Pas na zo’n twintig tegels miste hij een keer.
Ik zág dat hij baalde.
*In ‘Due Considerations’ (Essays and Criticism)
.
Interessante kop: Ongeschoold werk. Waar houdt de scholing op en begint de oefening, de training, getting the hang of it? Toevallig ken ik de kick om bij het oogsten de rij prei uit de grond te krijgen – ook al is het pauze, ook al wacht de lunch. De rij moet af. En zo’n rij kan lang zijn. Zo’n rij gaat pijn doen. Wie weet gaat het perfect bij het eind. Maar ook al is het allemaal prei, dat betekent niet dat elk preitje hetzelfde is, dat tie hetzelfde in de grond steekt. De scholing gaat gewoon door.
Fijn, eindelijk pijnbestrijding bij preirijen rijden.