Zaterdag reed ik langs de crisis.
We reden met de auto van Amsterdam naar België (waar het ook crisis is). Op de radio praatten een links kamerlid, een rechts kamerlid en een ex-kamerlid over de crisis. Crisis, crisis, crisis. Ze waren er alledrie anti-crisis. De crisis mocht niet te lang duren (daar kleven zware nadelen aan, dat moesten de luisteraars goed begrijpen) en moest niet te ingrijpend worden (een lichte crisis treft de getroffenen minder hard).
Werkverschaffingsprojecten moesten er komen, vanwege de werkloosheid. Liefst met de schop, van alles moest op de schop, maar ja, dan moet je net Nederland hebben, zei het rechtse Kamerlid, voordat híer iets schopklaar was… Altijd als iemand om de crisis te bestrijden een schop in de grond wilde steken, lag er weer een overbodige archeoloog onder, of een met uitsterven bedreigde sluipsalamander.
Terwijl de heren doorcrisisten, doorsneden wij het land. Het was een futloze, grauwe niksdag. Geen regen, geen wind, geen zon. Geen vogels in de lucht, geen dieren in de wei die er nog het beste van probeerden te maken. Geen frisse doorkijkjes: de torenspitsen hielden zich schuil in smoezelige nevel en de geluidswallen deden kilometer na kilometer hun plicht.
Maar vooral: in het hele land waren zandverschuifwerkzaamheden. Bij Utrecht, bij Eindhoven, bij… Overal hadden de bulldozers kunstmatige zandheuvels en zandbanken geschapen. We reden door een grijze woestijn. De hijskranen waren moe en deden niets behalve de gedachte aan maandag verdringen.
Toen we de grens bijna hadden bereikt, gaf ik me gewonnen. Het is crisis.
.
Dacht ik: even GEEN crisis en klik het RaDa aan voor de broodnodige ontspanning: effe lucht! Wat denk je…? Zelfs hier!
Ja maar Cees, de boodschap is dat het helemaal geen crisis is. Van Amsterdam tot de grens is het een brok dynamiek. De schop moet de grond in, we hebben de schop, de opdracht, maar we hebben geen grond. Een tweehonderd kilometer lange bouwput strekt zich uit van Amsterdam Ikea tot Eindhoven Zuid, we hebben niet zoals Schubert een enkele ‘Unvollendete’, we hebben er vier, vijf. Troost, het is geen crisis, er is voor jaren werk…
Die draglines onder de Waal hebben de komende week vakantie, want de baasjes zijn, als ik het Volkskrant magazine goed begrijp her en der prins Carnaval.
De lijn zandverstuivingen tussen Eindhoven-Zuid en Amsterdam Ikea kan moeiteloos richting Haarlem worden doorgetrokken: er is voos beton in de damwand op de Vijzelgracht gebruikt (cementwagenchauffeur in de Telegraaf gisteren: het beton dat hij bracht was minstens twee uur over de sell by-date); Rijksmuseum, Stedelijk Museum; nieuwbouw Haarlemmerplein, een nieuw station Sloterdijk mét roltrappen, verdubbeling spoorlijn naar Haarlem; toegankelijkheid voor invaliden van Haarlem Spaarnwoude bewerkstelligen, parkeergarage onder de Gedempte Oude Gracht, de Raaks; verbreding van Brouwersvaart om de bierproductie in Haarlem te stimuleren, de duinen naar Zandvoort geheel asfalteren om de zomerse stranddrukte het hoofd te bieden en een megawindmolenpark voor de kust; vervolgens het plannetje van Rem Koolhaas voor het duurzaam exploiteren van het Continentaal plat uitvoeren.
Weg met die depressieve bankiers die geen fut meer hebben om een leninkje uit te schrijven. Wij behoeven een Willem Eén die de Jan Saliegeest verdrijft uit de duffe hoofdjes op de 10de verdiepingen van de torens van Erik van Egeraat: doorstarten allemaal!
Ook de stad zucht onder de crisis. Alle plannen die er waren voor Grote Projecten worden de komende tijd afgeblazen. Het stadion was nog maar het begin. Volgens welingelichte bronnen liggen, en ik quot, ‘de Grote Projecten in Haarlem ( denk aan een tunnel, een parkeergarage…) in een ziekenhuisbed in een aparte kamer van het stadhuis en worden slechts in leven gehouden door een hart/longmachine waar elk moment de stekker uitgetrokken kan worden…’. Tijd voor een lange winterslaap lijkt me.
@Schulp; Oké, maar weten die ander 16 miloen3honderd5en30duizend997 anderen het ook? Ze zijn niet erg geinterresseerd in ons huis! @Z; dat van die tunnel…spijt mij niets!