Wat miemelden ze nou over stadsverdichting in die tijd, zeggen onze nazaten misschien in het jaar 50 na Crisis als ze deze foto van de Heilig Hartkerk anno 2009 zien. Moet je zien wat een ruimte!
Want dan staat Deo Neo daar te bewijzen dat wethouder Jan Nieuwenburg een visionair was. Of ziende blind.
Dankzij het tijdelijke doorkijkje vanaf de Maerten van Heemskerckstraat zie je die kerk (uit 1901) zoals de Schepper / architect Peter Bekkers hem heeft bedoeld. Vanaf de Kleverparkweg lijkt hij lang zo groot niet, en misschien neem je ‘m ook niet zo serieus meer doordat je er te vaak hbo-studenten met pizzadozen naar binnen ziet gaan.
Het braakliggende land deed me denken aan de huidige expositie in het Historisch Museum, Lief en Leed in Haarlems Groen, die onder meer gaat over de aanleg van de Bolwerken in de negentiende eeuw, toen Haarlemmers zich ergerden aan het rommelige gebied ten noorden van de stad.
P.S. Henk Sloos (op zoek naar, zo schrijft hij enigszins dreigend, ‘een kritische kanttekening’ bij mijn stukje) stuurde mij deze foto, uit de Beeldbank van het Noord-Hollands Archief, van de kerk ten tijde van de bouw.
.
In de H. Hartkerk kwam ik voor het eerst in aanraking met jongens. Letterlijk in aanraking, want ik moest het handje van Peter vasthouden. Ik zat op een meisjesschool, de H. Hartschool in de Velserstraat. Wij meisjes speelden strikt gescheiden van jongens, net zoals we niet speelden met kinderen van de protestante Noorderschool, een eindje verderop in de straat. In de H. Hartkerk werd het sacrament van de H. Communie gezamenlijk met de jongens van de Bonaventuraschool uit de Wouwermanstraat voorbereid en ontvangen. Oei, wat was dat spannend.