De draak was dood, geen twijfel mogelijk. Zijn machtige, spitse kop wiegde zachtjes in de golven, en zijn romp lag te ontbinden – half in het slijk van de Westerschelde en half op de basaltblokken van de dijk. Zijn voorpoten toucheerden de vloedlijn, alsof hij niet had kunnen beslissen of hij op het land of in het water wilde sterven.
Bij nadere inspectie – want ik weet ook wel dat dat drakenverhalen door jullie soort met scepsis worden ontvangen – bleek het skelet van de draak te bestaan uit een wirwar van nylonkabel, opgetuigd met massa’s blaasjeswier.
Maar geef toe, niet slecht als readymade, zomaar ergens tussen Breskens en Hoofdplaat.
.
Wat een fantastisch foto!
Mooi beeld, ik houd wel van die organisch angehauchte, uh, kunst. Was het trouwens niet Theodoor Holman die ooit op de proppen kwam met de verrassend sprankelende vertaling: kant-en-klaartje?
Mooie foto, goed verhaal, daar niet van, maar waarom gaat alle die bewondering uit naar het Blaasjeswiertje? De ruggengraat van dit kunstwerk is Nylon, de merknaam van DuPont die tot soortnaam (polyamide) is verworden. Zonder dit sterke staaltje onoplosbare onvergankelijkheid waren die blaaswiertjes nog steeds op zoek naar nuttige zondagmiddagbesteding.
Ik krijg visioenen van St. Joris te zeepaard.
Mooie foto, leuk verhaal. Het geheel heeft trouwens ook wel iets van een gigantische zoutwaterkrokodil.
Prachtige foto!
Wat een ongelooflijk mooie foto! Daar zou je wat mee moeten doen, echt waar.