Brilloos

In een verpleegtehuis voor demente bejaarden is een plus een niet altijd twee of drie.
Als ik aanschuif voor mijn bezoekje, zie ik meteen dat mijn vader zijn bril niet draagt. “Heb je je bril niet op?” vraag ik.
“Nou, dat zal dan wel,” zegt hij met een van die ontwijkende antwoorden waarmee hij daar van lieverlee heeft geleerd confrontaties uit de weg te gaan. Aan tegenspraak begint hij niet meer.
“Zie je dan nog wel goed?”
“Ja hoor.”

Tegenover hem aan het tafeltje zit een lange man met een hoornen bril die ik wel vaker heb gezien. Hij heeft forse handen, die rusteloos werken aan onzichtbare projecten, allemaal even dringend. Vouwen, boetseren, schroeven. De man begeleidt de activiteiten van zijn handen met gejammer en huilerig commentaar, waaruit je niet te weten komt aan welk peilloos verdriet hij lijdt.

Het duurt even voor ik registreer dat het voorwerp waarmee hij al een tijdje in zijn plastic limonadebeker zit te roeren een bril is. Ik laat hem eerst begaan. Als hij mijn krant ziet wil hij die. Ik ruil de krant voor de bril, die echter niet mijn vaders bril is.

Vanochtend had hij hem nog, zegt de verpleegster nadat ze zijn zakken heeft gefouilleerd. Op de grond en op de zitting van zijn stoel vinden we niks en voor wie denkt slim te zijn: nee, de hoornen bril op het hoofd van de huilende man was het ook niet. Zo simpel zit het leven daar niet in elkaar.

.