Pijnvrij

Waarom duurt het altijd zo lang eer ik besef dat ik echt niet van pijn houd?
Een paar weken geleden kreeg ik een fistel op mijn tandvlees. De tandarts stelde me twee onaangename, lange behandelingen in het vooruitzicht, waarvan de eerste aanstaande woensdag is. Helaas, eergisteren begon mijn bovenkaak op te spelen en gisteren stond ik op met een hamsterwang.

Ik spoelde en gorgelde, smeerde en masseerde, maar uiteindelijk liet ik me niet kennen. Ik ging naar mijn werk en zelfs nog even naar het café. De pijn zeurde de hele dag door. Eenmaal thuis trok ik alles uit de kast: kamillethee, Meridol fluoride mondwater, teatree-zalf, Sylvia’s medicinale kruidnagelwodka, Omnisepticum van Van der Pigge.

Niets bracht verlichting en de ontsteking bedacht intussen onvermoeibaar nieuwe variaties op het thema pijn. Lezen ging niet, of van muziek genieten; ik zat een tijdlang met een verwrongen kop voor de TV (de beelden drongen niet tot me door) en uiteindelijk probeerde ik te slapen. Dat lukte, tot de pijn me om 4 uur wekte. Die had alweer zin in de dag.

En toen… toen pas deed ik wat gezonde pijnlijders meteen doen: ik nam een paracetamol. En het rare was, die hielp! En het rare is dat ik daar van tevoren niet op reken. En dat ik denk dat pijnstillers voor zwakkelingen zijn. En dat ik zo’n tablet pas slik als ik uitgewrongen en moedeloos ben. Alsof ik vind dat ik ‘m eerst ‘verdiend’ moet hebben.

Ik heb gelukkig nog meer van die frisse, witte wondertabletten; een ligt er binnen handbereik, klaar om mij te redden. Want ik weet nu weer dat ik niet van pijn houd. En het rare is dat ik nu ook al weet dat het bij een volgende kwaal toch minstens 36 uur zal duren voor ik me dat herinner.

P.S. Hier had een plaatje uit Bulletje en Boonestaak moeten staan. Die lange heeft dan kiespijn en spuigt een bloedstraal vanaf de brug de gracht in. Helaas ben ik die boekjes allang kwijt.