We hadden nieuwe blijdschap in huis, onverwachte nieuwe blijdschap. Teveel voor in huis, hij stuiterde over het parket, kaatste tegen de ruiten, we moesten ermee naar buiten, zo voelde het, het was van die blijdschap die uitgelaten wilde worden.
En… blijdschap voor twee – we wilden hem nog niet in de groep gooien of blootstellen aan vreemden; we moesten er eerst nog even alleen mee zijn en eraan wennen in zijn puurste vorm.
Niet naar de binnenstad dus en zo kwamen we uit bij het fijne, nieuwe terras aan het Santpoorterplein, op de plek waar zolang ik me herinner, Au Bout zat – een in zichzelf gekeerd, dichtgeplakt café.
We kozen een tafeltje in de warme namiddagzon, bestelden rode wijn en hapjes en plaatsten onze blijdschap tussen onze glazen in. Daar lag hij te fonkelen, volmaakt en kalm als een glazen presse-papier. Omdat we het niet konden laten, wreven we hem af en toe even op. Na een uur stapten we op en nee, we vergaten hem niet mee te nemen.
P.S. Dat nieuwe café / restaurant (ze zijn goed, betaalbaar en vriendelijk) heet Van de Sande.
uh, gefeliciteerd(?)
Gelukkig zagen jullie mij niet toen ik op het fietsje langs dat heel gezellige tentje reed!gna gna!
Ik hoorde het al via de tamtam. Gefeliciteerd met jullie blijdschap. En dat jullie net zo truttig zijn als ik, is een hele verademing.
Maar wat is het?
@Bies: Dank voor de feli’s! (En een mens gaat toch meer over de tongtong dan hij vermoedt.) @Mrcl: Het is nog een geheimpje, dat is het, zelfs voor de tamtam.
Spannend! Ik blader toch elke dag naar het RaDa, dus ik hoop het snle te lezen