Spontane desintegratie

Things are falling apart… In mijn zeer directe omgeving althans, over de samenhang in onze maatschappij en de middelpuntvliedende krachten in het heelal meet ik me nu even geen oordeel aan.

Gisteren trok ik voor de variatie niet mijn gewone doordeweekse bruine schoenen aan, maar de zwarte ECCO’s die een jaartje geleden uit de gratie waren geraakt (dat kan je zomaar overkomen als schoen, of als mens).Ik inspecteerde ze; het bovenleer glom en ze leken best zin te hebben in het eerste uitstapje na hun sabbatical year.

Op mijn werk merkte ik dat ik onderweg het puntje van de rechterzool was kwijtgeraakt. Ik pulkte wat aan de gehavende plek en er brak – verdacht makkelijk – nog een randje van een paar centimeter af. Een uur later lagen er brokkelige zwarte stukken rond de neus van de linker. Toen ik vevolgens een zool overdwars voelde splijten, begreep ik dat hier sprake was van een structureel probleem.

In de loop van de dag desintegreerden de zolen in schrikbarend tempo. Aan beide hakken hingen steeds nieuwe zwarte slierten, tussen de evenwijdige breuklijnen van de linkerzool ontstond een gat waar een forse kiezelsteen in paste.

Ik herinnerde me nu verhalen van wandelaars die hetzelfde ondervonden, maar dan hoog in de bergen. Iets met modern materiaal met een component die ‘oplost’ als je de schoenen lang niet gebruikt. Ik begon te vrezen voor een vernedering; barrevoets op de roltrappen van Sloterdijk staan, zoiets. Die bleef me bespaard, maar het was kielekiele.

Overigens (dat de burgemeester niet denkt dat ik alleen maar mopper) droeg ik gisteren een broek uit één stuk.

.