Die rottige eemoosies doen toch ijskoud waar ze zin in hebben; er valt geen peil op te trekken (bij mij althans) wanneer er rillingen op komen zetten of kippenvel en wanneer die hinderlijke brokvorming zal optreden in de keel. Je hebt het allemaal te nemen zoals het komt, daar komt het toch op neer. Neem nou vanavond.
De zangeres windt een aftands speeldoosje op, uit Venetië, kadootje van haar vader. “De vorige keer was dit nummer zó voorbij”, zet ze het publiek op scherp. Het melodietje komt op gang en na het intro valt ze in. Een gevoelig liedje, en ze zingt langzamer en tederder naarmate het mechaniekje meer worstelt met het tempo. Steeds stroever komt de muziek, steeds breekbaarder klinkt haar stem, die pas verstomt op het moment dat de kaduke speeldoos zijn allerlaatste jengelende noot eruitperst en de geest geeft.
Schitterend! Lotte van Dijk was dat, die vanavond (evenals de huisdichteres) optrad bij de presentatie van Kranen Open, de nieuwe bundel vanThomas Mölmann.
Op Tinternet vond ik er een filmpje van, maar dat haalt het niet bij de betovering van zo’n live optreden. Maar wie een impressie wil…
Als he emootsies is, dan toch ook veneetsie.