13A, 13B en 13C (allen NL) hadden door het systeem stoelen op dezelfde rij toegewezen gekregen. 13A (raam) zat al op zijn plaats toen ik mij langs 13C (gangpad) wurmde om de rol van 13B op mij te nemen.
13A voerde op joviale toon een mobiel gesprek met zijn zakenpartner over een aanbod waaruit hij nog wel wat meer dacht te kunnen peuren. 13B legde zijn boek gereed voor na het opstijgen en 13C (student, beschaafd, sympathiek voorkomen) verpakte zijn hoofd in een grote, zilveren Pioneer koptelefoon.
Het vliegtuig maakte vaart en zwiepte het luchtruim in. 13B gluurde beurtelings langs 13A en 13C naar het vermadurodammende landschap. De zon scheen en de kustlijn was afgebiesd met een helwitte branding. “Schitterend mooi, hè?”, wist 13B dat hij niet moest zeggen, noch tegen 13A noch tegen 13C.
De vlucht duurde 80 minuten. 13B las. 13A speelde solitaire op een palmtop, las toen een kwartiertje in een detective en tokkelde ongedurig op zijn blackberry in afwachting van het moment dat die weer aan mocht. 13C scrollde door een syllabus en schakelde toen over naar een comedyserie die het scherm van zijn laptop vulde, op 40cm van 13B, die geacht werd niet om de afgevuurde grapjes te lachen, stel dat hij er een opving en leuk vond.
Er was geen contact tussen 13A, 13B en 13C (voor 12A, 12B en 12C gold zo te zien hetzelfde). Wel verkenden op de gemeenschappelijke armleuning de linkerelleboog van 13B en de rechterelleboog van 13A de grenzen van hun territorium. Idem voor de rechterelleboog van 13B en de linker van 13C.
13B bedacht rare vragen die hij zou kunnen (maar niet ging) stellen aan de andere twee en vroeg zich af hoe en wanneer deze vreemde conventie was ontstaan – dat je in een vliegtuig doet alsof je buurman is gevuld met natte houtwol en minder te melden heeft dan een kapotte parkeermeter.
Na de landing was daar gelukkig 24E, die hem omhelsde en hoopte dat ze op de terugreis wél naast elkaar konden zitten, want tussen haar en 24D en 24F was het ook niet bepaald dikke mik.
.
Tsja zo’n vlucht naar Zurich is Kloten.
Maarreh, kon je niet gewoon thuis even een boarding card en een zitplaatsje voor twee boeken? ‘t Gaat allemaal heel modern tegenswoordig.
Grappig om te weten wellicht is dat heel veel maatschappijen geen 13e rij hebben in hun toestellen.
Marius, dít is nu een verhaaltje dat als den donder omgebouwd moet worden tot een gedicht! Ken jij dichters? Laat deze kans niet lopen, man!
Het tonen van een hagelnieuw trouwboekje zou voor een beetje steward (v/m) toch wel voldoende reden moeten zijn om een stoelendans op te starten… Maar ja, wie neemt tegenwoordig zo’n ding nog mee op reis? Begin jaren zeventig moest je wel, kan ik uit eigen ervaring melden. Zolang er in het paspoort van de vrouw nog geen ‘echtgenote van…’ geschreven stond, moest het document mee om in sommige landen en landstreken samen met je wettige partner op een hotelkamer te mogen slapen.
Als voormalig Translaviaan heb ik meerdere malen deze stoelendans geinitieerd met veel succes, neemt niet weg dat ik helemaal niet zo zeker ben dat het in dit verhaaltje gaat om ons pasgetrouwde paar….
@Roberto: ik ken jou toch?! It’s yours for the taking!
@suzanne: ja, wij waren het helemaal! Dat van stoel 13 weet ik inderdaad niet zeker, ik had de boarding pass niet bewaard voor het plakboek.
Ja, het vliegtuig is iets heel anders dan de tram, of liever, een volle tram op een regenachtige woensdagmiddag. Zo gezellig als het daar is, zal het in de lucht nooit worden. Het is deftig, rijp, souverein, voornaam om niet om aanspraak verlegen te zitten. Men heeft belangrijker zaken aan het hoofd, anders nam men de tram wel. Toch?
@Schulp; Ik heb het wel eens anders gezien hoor! Gezellig met de hele familie all-inclusive twee weekjes rondhangen in Las Palmas. En de aanspraak begint al aan boord, en ik kan je zeggen dat “deftig” in alle toonaarden ontbreekt.