Ga naar de inhoud

Stemmen in blik

De huisdichteres was uitgenodigd voor een Zwitsers-Arabisch poëziefestival in Zurich en vier dagen pendelden we met veertien deelnemers in een mini-busje tussen hotel en theater, met organisator/dichter Ali Al-Shalah achter het stuur.

Eerst kies je makkelijke gesprekspartners – Agnes Meadows, de toeschietelijke Britse dichteres, of Venus Faiq, een Koerdische journaliste die in Den Haag woont en Nederlands spreekt. Ook bij Abdoel, een erudiete Irakese balling die Franse literatuur vertaalt en nu in Londen woont, konden we goed terecht.

Zo had iedereen zijn adresjes, maar er bleken in dit gezelschap onverwachte gemeenschappelijke talen te vinden. Zo sprak Nahid Kabiri, de mooie dichteres uit Teheran Duits met een ‘Zwitserse’ Irakees. We leerden elkaar beter kennen; Khalid Al-Budur – in het programmaboekje afgebeeld in Bedoeïenendracht en woonachtig in Doebai, nu de modernste stad ter wereld, vertelde dat zijn vader veertig jaar geleden parelvisser was; en zo waren er meer verhalen, die met steeds minder schroom werden opgedist, in het Duits, Arabisch, Engels, Nederlands, Koerdisch en Farsi.

De Irakese mannen en de Egyptenaar klitten tot het laatste ogenblik voor het instappen bijeen in een wolk sigarettenrook en meteen na het uitstappen schiepen ze zo snel mogelijk een nieuwe wolk. Veel Engels spraken ze niet (over mijn Arabisch zwijgen we) maar ze straalden een benijdenswaardige rust en beschaving uit, en verstonden de kunst contact te leggen met een knikje of een hoffelijk handgebaar.

En dan was daar de Irakese Siham Jabbar. Hoofddoekje, anti-modieus gekleed, gedrongen postuur en oh ja, docent literatuurwetenschap aan een Zweedse universiteit. Ze kwam langzaam los, sprak gebrekkig Engels en trad pas op de derde avond op. Ze begon met een lang gedicht in het Arabisch, de Duitse vertaling volgde later. Halverwege haar voordracht viel mijn mond (die dat zelden doet) open van verbazing. Wat een kracht! Wat een transformatie! Agnes, de Engelse, stootte mij aan en zei: “She’s a POET!” “She’s a STAR!” zei ik.

Maandagochtend stapten we voor de laatste keer in dat busje, om een toeristische boottocht over het meer van Zurich te maken. Nog één keer stuiterden oosterse en westerse talen zo lekker door elkaar heen en toen kreeg ik er onmiskenbaar last van: groepsgevoel.

 

.

5 reacties op “Stemmen in blik”

  1. Als ik zo vrij mag zijn een advies te geven over twee plekken waar dit ook gebeurt; Istanbul, en Damascus.

  2. Als je data en sites paraat hebt Suzanne, over die twee poeziefestivals, dan lees ik ze hier wel. Dichter (excusez het oubakken woordgrapje)bij huis is er natuurlijk: http://www.poetry.nl/

  3. @Rigo Reus; Ik doelde eigenlijk meer op het feit dat als je je best doet, dat er best integratie mogelijk is. En daarvoor hoef je de taal die iemand spreekt helemaal niet te spreken.Echter, de deur van je hart moet wel op een kiertje staan of iets meer, anders kunnen mensen niet naar binnen wandelen. Dit mooie gevoel, en het groepsgebeuren wat er dan ontstaat kan je dus ook ervaren in landen als Turkije en Syrie. Een aanrader dus.

  4. Mijn ervaring, met ontmoetingen in taalvreemde streken is toch dat er een boel geglimlacht wordt, maar dat mijn aandeel in de dialoog met twee dozijn woorden erg beperkt is. Maar ik kan onbegrijpelijke en onverstaanbare (klank-)gedichten erg waarderen. En dan mag het Russisch zijn, of de spraakwaterval van bijvoorbeeld A.C.G. Vianen.
    http://acgvianen.web-log.nl/

  5. Als je wilt weten welk een vreugd of traan er achter zo een glimlach zit dan kan je ook proberen met handen en voeten te spreken. Je zult versteld staan over wat mensen je te zeggen hebben. En hoeveel vooral. Je zult een heel eind komen, echt waar! Succes!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *