Sneeuwvrouw

Zo tegen twaalven stond vast dat het de sneeuw echt menens was. De straat was allang toegedekt en de vlokken bleven dicht vallen.
“Zullen we…?”
“Niks voor ons eigenlijk…”

Pioniers waren we! Ontdekkingsreizigers in een witte wereld! Dat eerste stuk over de stoep drukten we onze zolen in de ongerepte sneeuw alsof de afdrukken bestemd waren voor het Rijksmuseum. We keken elkaar tevreden aan. De nacht was van ons.

Nou ja, zo lang het duurde. Op de Schotersingel kwam ons een slanke jonge vrouw tegemoet in een zwarte jas. Ze droeg een beslagen bril en reageerde ietwat schichtig op mijn groet. Je hebt van die mensen, dacht ik eerst, zelfs in zo’n sprookjesachtige sfeer.

Een paar meter verderop begreep ik dat we haar hadden betrapt; haar hadden gestoord terwijl zij uitgelaten haar eigen sneeuwfeestje vierde en twintig jaar van zich had afgegooid.

Daar (het zwarte puntje bovenaan de foto) lag een forse, zeer verse sneeuwbal. Achtergelaten. We volgden het spoor tot de Noorderbrug, enigszins schuldbewust dat ze zich door ons gedwongen had gevoeld haastig terug te keren naar de volwassenheid.

(Aan het eind van onze wandeling voerde ik na een kleine provocatie hunnerzijds nog een hevig  sneeuwballengevecht tegen twee jongens, dat onbeslist eindigde.)