De kleine Balkenende was een jonge god, een oud lijkende, verwarde jonge god.
Wanneer de kleine Balkenende met de hand over zijn hart streek dan maakte het ‘knak’ en sproeide het vonken.
Wanneer de kleine Balkenende herrie schopte en zijn zware bril wierp naar een tegenstander dan waren er altijd verschillende interpretaties mogelijk, totdat er uiteindelijk voor de verzekering één waarheid moest worden verzonnen.
De kleine Balkenende hing vaak vol met lintjes, aan hem opgehangen door het prinsesje uit de buurt, die twee hielden elkaar in stand en noemden dat genegenheid, respect.
Korte vreemde (ja, sic!) proza van Bernhard Christiansen, die het gisteren in Utrecht voordroeg bij de Vorlesebühne. En hier (met toestemming van de auteur) geplaatst omdat ‘adequater volkenrechtelijk mandaat’ vijf dagen na het debat over het rapport Davids nog steeds als een ongewenste mantra in mijn hoofd zit.
Lekkerrrr! Heerlijk dat afreageren. Topper in deze was toch de ‘Dichter des Vaderlands’; Heerlijk die verrassing, zomaar op TV, als balsum voor mijn lijf!
Nieuwjaarsgroet
Zo JP, hoe voelt het om te liegen
en dan te moeten zien dat het gedrukt staat?
Hoe voelt dat, om als christen-democraat
de zijde van Herodes te verkiezen
en honderdduizend kinderen te doden
omwille van één koning? Volkenrecht?
Ik ken een land dat dozen resoluties
enkel door ons al jaren naast zich neerlegt.
Ziehier onze premier, hij leest de krant
en denkt: laat ze maar lullen, mijn geweten
is zuiver. En geen koren zonder kaf.
‘t Is goed te liegen voor het vaderland.
De beste wensen nog van alle Irakezen
massaal vernietigd en bevrijd in ‘t graf.