Kennen jullie In 60 seconden?
(Vaag gemompel, schouderophalen, lauwe reacties)
Die dagelijkse stukjes rechtsboven op de eerste regiopagina van het Haarlems Dagblad… Aan de naam van die rubriek is best wel een aardig verhaal verbonden.
(Nors zwijgen, Blue Monday is naadloos overgegaan in Blue Wednesday)
Dat zit zo, elke dag tegen lunchtijd klapt de hoofdredacteur van het HD hard in zijn handen en roept ’60 seconden, 60 seconden’!!! Alle aanwezigen (van geharde veteranen tot prille stagiaires van de School voor Journalistiek) leggen het werk zonder morren neer en verzamelen zich met hun laptops rondom meneer Schneider.
“HEBBEN JULLIE 60 SECONDEN?”, roept meneer Schneider dan retorisch. “Ja? Ik tel af!”
Iedereen doet vreselijk zijn best, ze typen dat het een aard heeft en na precies een minuut print de hoofdredacteur alle stukjes uit en het leukste stukje komt dan de volgende dag in de krant. Het mag over van alles gaan, van Haïti tot Haarlemse wissewasjes, iedereen schrijft over wat hem als privépersoon op dat moment bezielt.
De Black Molly’s van Renée de Borst hebben jonkies; Richard Mooyman kampt met een taai ongemak aan het zitvlak; Janette Luichies heeft een bijzondere band met haar dochter en ze gaan vaak samen shoppen en vertellen elkaar alles, maar de laatste tijd begint die dochter best hevig te puberen; Arnout Heemskerk kan in de wijde omgeving nergens een nieuwe spatlap vinden voor zijn Saab / Simca / Renault, en wordt op buitensporig hoge kosten gejaagd; John Oomkes bekent dat hij er zelf ook wel mee zit dat hij zo enorm veel persoonlijkheid heeft, terwijl Annalaura Molducci weer lijdt onder die eeuwige opmerkingen over haar mooie naam. ‘Heette ik maar Ankie Poets’, verzucht zij, de wanhoop nabij. En dan Cees van Hoore, wat die nou laatst weer had… Werd ie dorstig wakker uit een droom over de dingen waar hij altijd over droomt, had ie aan de wastafel per ongeluk (vraag niet hoe het mogelijk is!) het glaasje Fittydent van zijn vrouw leeggedronken. Alleen het gebit zat er nog in. Over ongewente intimiteit gesproken!
En zo maken ze allemaal het hunne mee bij het HD en laten ons daar (discreet of minder discreet) in delen.
Ik vraag me weleens af of we door die columnini niet te veel te weten komen van onze vaste reporters. Zodat de mens achter de journalist om voorrang strijdt met de journalist voor de mens. Als juridisch medewerker Richard Mooyman in een artikel schrijft over ‘een lang requisitoir’, zou je kunnen denken: heeft hij daar wel aandachtig naar zitten luisteren? Of zou zijn steenpuist al genezen zijn?
Die steenpuist heb ik verzonnen, maar het volgende niet. Zaterdag schreef Margot Klompmaker over onafhankelijk gemeenteraadslid Bart Roos (afgescheiden van de SP). Die dreigde uit zijn tijdelijke woonruimte gezet te worden, vertikte het om te vertrekken (hij wist niet waarheen) en riskeerde daarmee een kort geding. Het bericht maakte gewag van zijn echtscheiding en een beroerte waarvan hij naweeën ondervindt.
Op diezelfde pagina, in ‘In 60 seconden’, schrijft Margot Klompmaker dat zij het er te kwaad mee had. ‘Soms is de grens tussen geluk en pech akelig smal’.
De columniste Margot Klompmaker heeft een groot hart, op de juiste plaats, en het kan bloeden voor haar medemens, stellen wij tevreden vast, maar de zaken beginnen merkwaardig door elkaar te lopen als de maandag daarop de journaliste Margot Klompmaker een stukje schrijft met de kop ‘Raadslid gooit ruit in bij huis – escalatie huurconflict Bart Roos‘. Oh guttegut, dat zal hard aankomen, was het eerste wat ik dacht. Hoe gaat Margot hiermee om?
En dat kan toch niet de bedoeling zijn. Misschien moeten ze over dít soort smalle grenzen bij het HD toch ook eens een minuutje nadenken.
.
Laat mij er even buiten, ja? En wat wordt er eigenlijk bedoeld met mijn Black Molly’s en hun jonkies? Ik verwacht duidelijkheid van Raarlesm Dagklad – hoewel ik moet toegeven dat de rest van het stukje op dat punt niets te wensen overlaat.
@renee de borst: de Black Molly is een zwart aquariumvisje. Door reproductie ontstaan er jonkies (die zijn iets kleiner dan de volwassen Black Molly’s). Heb ik je vraag hiermee voldoende beantwoord?
En het leuke van een Black Molly is, dat ze de eigenschap hebben blije visjes te zijn. Ik had er ooit eentje en elke keer als ik thuiskwam dan ging ie heel hard racen door die bak, echt tempozwemmen. Bubbeltjes maken en de hele tijd blij kijken met die schattige bolle oogjes….