Jaren van leven

‘En nu? Ze weten het niet. Aanvankelijk gaven de specialisten me een jaar. Nu durven ze het niet meer te zeggen, omdat ik niet keurig in een hokje blijk te passen dat een inschatting mogelijk maakt. Het is belangrijk dat mijn bloedwaarden goed blijven om de chemo aan te kunnen. Dat gaat nu goed.’

In het HD zaterdag een indrukwekkend interview van Richard Stekelenburg met VVD-wethouder Chris van Velzen, die na zijn ziekenhuisopname weer twee dagen per week aan de slag gaat op het stadhuis en die als hij nog dertig dagen te leven had, niet ‘hals over kop die droomreis naar Antarctica zou maken’.

“Als dat al mijn droomreis zou zijn. Wat heb je daar nou aan? Ik geloof daar dus niet zo in.” Adembenemende nuchterheid van iemand die in meerdere opzichten niet in een hokje past.

Je slikt, gaat een krantje verder en daar lees je in de wetenschapsbijlage over de al dan niet door minister Klink in te voeren thuistest voor darmkanker bij 55 tot 75-jarigen. Het besluit daarover wordt binnenkort genomen; er is niet aangetoond dat screening de levensduur verlengt, wel dat gescreenden minder vaak aan darmkanker overlijden. Dus…?

De afwegingen (medisch en financieel) zijn gecompliceerd. In zo’n stuk staan plompverloren zinnen als ‘een gewonnen levensjaar gaat de gemeenschap uiteindelijk 2200 euro kosten’. (Dat is zonder droomreizen.) Of deze, van een ander soort nuchterheid dan zojuist genoemd: ‘In de tabellen van het Gezondheidsraadrapport staan 25.000 euro initiële kosten voor een patiënt met uitgezaaide darmkanker, en nog eens 25.000 euro kosten voor het terminale stadium. Het terminale stadium van een andere doodsoorzaak kost in het rekenmodel 14.000 euro. Het is dus goedkoper om ergens anders aan te overlijden.’

Juist ja… Je slikt nogmaals, maar dan anders.

.