Ga naar de inhoud

Tweede leven

‘Vergeleken met 1990 gooit een Nederlander 30 procent meer weg. En vergeleken met vijftig jaar geleden vier keer zo veel.’

Ik heb het uit het NRC weekendmagazine (30 jan.), uit een artikel over schoenherstellers die hun zaak zien wegkwijnen bij gebrek aan klandizie, garages die een kapotte versnellingsbak liever à la minute vervangen dan er een monteur een paar uur aan te laten pielen, en een printer van 80 euro met een klein gebrek, dat (incl. uurloon en verzendkosten) uitsluitend voor de somma van 165 euro  te verhelpen is, waardoor de klant zich gedwongen ziet een nieuwe aan te schaffen. Repareren loont niet, is de moraal van het verhaal.

In de klas gebruikte ik de uitdrukking ‘sokken stoppen’ en merkte dat die tot verwarring leidde (sommigen hadden er merkwaardige beelden bij).

Het is niet anders, de tijd schreit / schrijnt / schrijdt verder en we doen al dan niet vrijwillig (door tijdgebrek en economische afwegingen) sneller afstand van onze spullen.

Dat het afdankertje van de een voor de ander een cadeautje kan zijn, weet iedereen; in de meeste uitstallingen van ‘grof vuil’ op de stoep wordt gretig gegrut en sommige voorwerpen krijgen daardoor een tweede leven.

Bij een werkbezoek van de stadsdichteresin het Rozenprieel kwamen we in de Kookgarage, een voormalige palmkwekerij in de Kamperstraat, die nu als theaterruimte wordt verhuurd. Daar stond dit pronkstuk van een katheder.

“Goh, hoe kom je dáár aan?” vroeg ik aan de eigenaar. Die vertelde dat de katheder door Jan Heijer was aangetroffen in een bouwcontainer in de tijd dat het Concertgebouw zich verpopte tot Philharmonie. Weg met die ouwe meuk,  moeten die cultuurbarbaren daar hebben gedacht, das war einmal, opgeruimd staat netjes, in de open haard met dat kreng!

Dankzij Heijers reddingsoperatie is het spreekgestoelte nu opgevangen in een liefdevolle omgeving en doet het nog regelmatig dienst.

P.S. Op een metalen plaatje staat: ‘Aangeboden door de bedrijfsschool Ned. Spoorwegen, Hoofdwerkplaats Haarlem.

5 reacties op “Tweede leven”

  1. ‘aangetroffen in een bouwcontainer’? En dat staat nu op het RaDa, met naam (Heijer)en toenaam (Jan)? Rennen Jan!

  2. Marius (RaDa-reda)

    @Cees: ik zit niet zo in het bouwgebeuren als jij (momenteel), Cees, dus hoe die containers precies heten weet ik niet. Maar het ding was overduidelijk bij het oud vuil gezet, zoveel heb ik begrepen.

  3. Ik snap het niet; ik heb van nature zo’n tic om praktisch niets weg te gooien. En mijn vrouw maar zeggen dat ik eens wat moet weg flikkeren. Aaiend over een mooi stuk hout, een IBM-bolletjesmachine of een krantenbak A’damse school, verkeer ik immer in twijfel. Ik kom deswege om in de rotzooi op zolder, in de schuur, in de garage. Die enkele keer dat ik dan iets buiten zet voor grof vuil, constateer ik met leedwezen dat het niet door Spaarnelanden, maar onmiddellijk door begerige particulieren wordt weggehaald. Ik zit dan met de restvraag of ik niet per ongeluk iets heel waardevols uit handen heb gegeven, daarbij denkend aan dat meisje dat op het Waterloo-plein ooit voor een habbekrats een originele Rietveld-stoel op de kop tikte, die na restauratie meer dan een ton opbracht.

  4. Ook heel waardevol zonder antiek te zijn; op Schiphol heb ik 2 jaar lang dagverse maaltijden afgevoerd gezien na een rustige vlucht. Broodjes, broodjes en nog meer broodjes. Sla, pakjes soep, chocolade, water water en nog meer water. Cola, sinas, vruchtensap vruchtensap en nog meer vruchtensap. Dan kom je aan op de B-pier en naast je staat dan een Boeing 747 klaar voor vertrek naar Nigeria….

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *