Deel twee van RaDa’s tweedimensionale kijk op de lokale politiek: vanmiddag passeerde ik weer het aanplakbord aan het Bolwerk, waar vrijdag vijf van de dertien deelnemende partijen dongen naar de gunst van de passerende zwevende kiezer.
Een soort landjepik is het. Welk oppervlak durf je te claimen op dat bord, waar zelfs volgens het polderste poldermodel nooit genoeg ruimte is voor iedereen – dwz als ook de plakkers van de Ouderenpartij hun broze heupen riskeren en de aanhangers van de Partij Moeder CAO zich vrij kunnen maken van hun dagelijkse beslommeringen en een keukentrapje beklimmen.
Oei, dat liep zo’n vaart niet… Nog steeds vijf aanplakbiljetten, waarvan er drie een deerniswekkende aanblik bieden. Wie durft te beweren dat de verkiezingen de mensen onverschillig laten? Ze kunnen juist niet wachten om zich uit te spreken!
Het SP-affiche is geniepig veranderd in het logo van de Bondsspaarbank, Merijn Snoeks (tophandhaver van het CDA) is hard aangepakt door de vandalen en ook de poster van (Ja!) D66 is somehow … anders. Het zou echter voorbarig zijn hieraan conclusies te verbinden over de uitslag op 3 maart. De twee ongeschonden posters hangen het hoogst.
Twee uur later kom ik opnieuw langs en dan blijkt dat ook Cees de Vries zijn campagne heeft ingezet, met een strak geplakt affiche. De Partij Spaarnestad deelt niet in de taalarmoede van de concurrentie: meer groen en klimaatneutraal /veilige stad / armoedebestrijding en economische bloei / meer inbreng van de burger. Ik beweer niet dat ze het waar zullen maken, maar… het stáát er toch maar!
Cees de Vries heeft blijkbaar uitstekende connecties in kringen van de voormalige Spaarnestad N.V., de Geïllustreerde Pers, Sanoma inmiddels, gevestigd in Amsterdam sinds een jaar.
Wát een prachtig strip-affiche heeft Cees. En wat een driedubbel historisch benul. Damiate! De Damiaatjes! Damiatepers! Haarlem & Politiek: doorbraakgedachtes anno 2010, want altijd op tijd knopen doorgehakt sinds de kruistochten, als het al niet is sinds Alexander (de Grote, niet die van ‘& Maxima’, want dat betekent altijd: mamma vindt, en ik vind, maar Maxima vindt iets anders, and She Is The Boss. Kijk maar naar die lelijke kaaklijn van dat mens, die spreekt boekdelen; dat wordt nog wat als ze de zestig nadert en het huwelijk zijn charme heeft verloren; zij is aanzienlijk harder dan haar pappa).
Kom daar eens om in 1951. De vormgeving is ook volmaakt retro: denk aan het feestboekje van 700 jaar Haarlem uit 1946. Identieke vormstijl! Bril-jant.
De Haarlemse variant van RED Amsterdam. De nostalgische wit-Nederland-gevoelens van de PVV.
Lekker veilige Pep en Eppogevoelens.
Dream on sweethearts.