Het gat in het hek

Soms ben ik (56) erg kinderachtig, maar ja, wat doe je ertegen?

Vanmiddag, dit is nog niet het kinderachtige, stapte ik door een gat in een hek. Het gat was er al, ik hoefde er alleen maar doorheen te stappen en er was een logische reden om dat te doen.

We wandelden bij Schoteroog. Het was er zonnig, mooi en rustig. Een enkele hondenuitlater en bovenaan, bij het uitkijkpunt, was een man met zijn twee zoons bezig een modelvliegtuigje op te tuigen, dat even later het hele luchtruim tussen de Eyjafjallajökull en de Pyreneeën voor zich alleen zou hebben.

We wilden terug via de Schoterbrug. Die was erg dichtbij (as the crow flies), maar de firma Heras leek ons te dwingen tot een absurde omweg.

Tot we het gat zagen. Er waren geen waakhonden, veldwachters of valkuilen – er was alleen een stuk braakliggend terrein dat we moesten oversteken. Aan de andere kant was niet eens een hek.

Er had helemaal niets aan moeten zijn, maar niettemin… diep in het brein gloeide iets aangenaam op, associaties met hekken van lang geleden, met roestig prikkeldraad en een blauw art. 461-bordje, die je scheidden van verboden viswater (bij Nova Zembla, de Heksloot, kanaal-B of een tankgracht in de duinen). Zoiets moet het geweest zijn, want mijn hart klopte wat sneller, de waakzaamheid groeide en toen we het ‘avontuur’ hadden volbracht, was de voldoening onmiskenbaar.

P.S. Bij Station Spaarnwoude waren graffitispuiters druk bezig de muur te voorzien van een officieel kunstwerk met de tekst ‘Waarderpolder’, het wapen van Haarlem en Frans Hals.

.