Ga naar de inhoud

Pluk je geluk

'Is het rot, is het ruk?
Ach ‘what the fuck’
Pluk je geluk, pluk je geluk!

Zit je vast, zit je stuk…’ (enz)

Toen we binnenkwamen was presentatrice / initiatiefneemster Maaike Martens net het clublied aan het instuderen. "Hééé, Sylvia!" riep ze tegen de huisdichteres met een overdosis spontaniteit. "Héé jongens, dit is Sylvia! Sylvia komt gedichten voorlezen!"

De harde kern van de Plukjegelukclub reageerde verdacht opgetogen. Het zou toch geen sekte zijn?

De avond vond plaats in een gewelf onder een brug aan de Singel. In afwachting van de optredens koos ik een plaats op een houten bankje en metselde allerijl een muurtje van vooroordelen, misantropie en scepsis. De betalende bezoekers dromden binnen. Geen studenten meer, dertigers, en ja hoor, als ik het niet dacht – ze waren allemaal joviaal, vlot, graaggezien en (bierflesje losjes in de hand) zichtbaar in voor alles wat de avond zou brengen. Ze zouden klappen zonder aanmoediging en (Linda de Mol of geen Linda de Mol) deinen als al die lolbroeken bij Ik Hou van Holland.

En zo geschiedde. Dat wil zeggen, ze klapten en lachten. Maar al na twee nummers gaf ik me gewonnen en was mijn zure muurtje ontmanteld door de geluksplukkers, die doodstil waren als het moest, lachten met volmaakte timing en gul waren met hun bewondering.

Ze waren anders dan ik, Haarlemse katuitdeboomkijker en principiële slagomdearmhouder. Was het een generatiekwestie? Ik voelde me erg oud in deze vitale, cynismevrije omgeving. Oud en blij!

Het beste voorbeeld van de onbevangen sfeer daar was een jongen die een voordracht aankondigde over duurzaamheid. Hij wilde zijn leven tot zijn dertigste in dienst stellen van duurzaamheid. Jullie weten wel… Meewarig gekreun bleef uit, Teun (van susteunability) kreeg zijn kans, hij brak zijn lans en elke keer als zijn preek al te prekerig dreigde te worden, redde hij zich eruit met een olijkheidje.

Toen we naar huis liepen waren we nog steeds niet helemaal bekomen van onze verbazing over dat geweldige plukjegelukpubliek. En nog iets: we geloofden dat er weer bomen zouden kunnen groeien in de woestijn. Want dat had Teun verteld: van een even eenvoudige als geniale Nederlandse uitvinding, de Waterboxx, die condens opvangt en naar de wortels van een boompje geleidt. Volgens Pieter Hoff, de geestelijke vader, ligt herbebossing van droge gebieden in het verschiet als zijn methode op grote schaal wordt toegepast.

Nou, ik moet het eerst nog zien / Goh, dat zou toch fantastisch zijn! ***

*** Doorhalen wat niet van toepassing is.

6 reacties op “Pluk je geluk”

  1. Klinkt als mijn clubje: dwars tegen de scepsis van de tijd inhuppelen en volhouden dat het leven goed is, de mensen goed zijn en een dag lang gelukkig zijn omdat je fiets onverwacht snel werd gerepareerd…

  2. …. voeg daarbij het feit dat je je eigen plaatje weer terughebt en wat kan je dan nog gebeuren…het leven is mooi

  3. ‘De zandzee zal herschapen schijnen’ zongen wij vroeger al, ‘en bloeien zal zij als een roos’ . Woestijnen herbebossen is hot, ik ken ook twee mensen die er aan meedoen.

  4. Ik moet denken aan iets wat ik laatst las: de pessimist ervaart het glas halfleeg en de optimist halfvol, maar je hebt ook een categorie mensen die weet dat er een kraan is. Wie weet is de oplossing voor het ondenkbare vaak eenvoudiger dan je verwacht en groeien er binnenkort inderdaad weer bomen in de woestijn.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *