“Daar sta je dan – met je goeie gedrag.” Zijn er nog moeders (het lijkt me meer een moederuitdrukking) die dat zeggen?
Ik vroeg het me af toen ik met volgnummertje D321 bij de Publieksbalie op die lange houten bank zat om een verklaring van goed gedrag aan te vragen. Links van me zat een langharige, langbaardige, langgewadige moslim, die eerst enkele minuten geduldig zijn haar kamde en daarna af en toe iets mompelde wanneer de monitor een bankzitter naar het loket riep. De man in het wollen vest rechts van me improviseerde eindeloos op zijn kunstgebit.
Na een half uur wachten voelde ik er veel voor om amok te maken, maar daarmee zou ik zeker mijn eigen ruiten ingooien.
Een bewijs van goed gedrag kost €30,05 – die vijf cent was raar, maar meer verbaasde ik me over de dertig euro. Het voelde als een straf. Had ik maar niet politie, justitie en reclassering meer dan een halve eeuw helemaal geen werk moeten bezorgen!
“Wat kost een bewijs van slecht gedrag?” vroeg ik bij het pinnen aan de beambte. Even veel, legde ze met uit. Het was gewoon maar een naam. Oh…
Ook bij de kapper, later op de ochtend, gedroeg ik me weer voorbeeldig. Voor knippen en föhnen vroegen ze € 20,50 en na twintig minuten stond ik weer buiten.
.