Als het wel snor zit met de liefde, ga je niet meer ondersteboven 20 meter boven de meedogenloze stoeptegels hangen om haar naam in grote letters aan te brengen. Dunkt mij.
Vaste verkering en trouwe levensgezel moeten het doen met een bosje bloemen of een laf ontbijtje op bed. En voordat je een ontwerp maakt voor je liefdesverklaring, een klimroute uitzet en gewapend met kwast & verfblik of spuitbus, in het holst van de nacht op die richel boven de Zijlweg gaat balanceren, heb je vast al minder riskante pogingen gedaan om haar hart te winnen. Zou ik denken.
Een romantisch sms-je, bijvoorbeeld, en als dat niet aanslaat, is het nog vroeg genoeg om (in opklimmende volgorde van moeilijkheid) een sentimenteel, geparfumeerd briefje te sturen, een hartvormige aardbeientaart te bakken of een weeë serenade in te studeren op de luit die je speciaal hebt gekocht. Je begint niet bij de eerste vlinder in de buik meteen driftig te kalken op de gevel van een hoog openbaar gebouw. Als je het mij vraagt.
En dan nog. Bij een geliefde die Bo heet, of (nou, vooruit) Pia valt er (bij hevig aanzwellende frustratie en aanhoudende, naar het zich laat aanzien eeuwige minnepijn) misschien nog aan te denken. ‘Lies’ is een grensgeval.
Maar (Jezus!) Veronique…
Met het risico dat de begeerde schone de volgende ochtend langsfietst en je nog op de fiets een berichtje stuurt: ‘Wie de fuk is Veronipeu?’
Of ‘Zet me niet zo voor schut, Guido, moet de hele stad weten dat je op me geilt? Ik ga met Roy, hoe vaak moet ik dat nog zeggen, lul!’
P.S. Het effect van de graffito is onbedoeld versterkt door een mislukte poging die te verwijderen (door een gespecialiseerd bedrijf, of door Véronique).
In de Spiegelstraat (020) stond eeuwenlang de boodschap: ‘Liesbeth, ik hou van je’. Bijna evenzeer monumentaal kunstbezit als de leuze ‘ Jezus redt’ in Amsterdam West. Waar een lolbroek, in een tijdsgewricht waarin de eerste moslim nog moest immigreren, en u weet dat immigratie weer van veel ouder datum is dan integratie, waar een lobroek dus, zich niet ontzien had er achter te kalken ‘het nooit’.
Wat dacht je van dat viaduct over de Randweg ter hoogte van Overveen?!
Ja, daar ook, zeker….
Ze bestaan nog, hartstochtelijke mannen!
Of de naamschrijver is een lesbische vrouw.
Nou, Veronique wilde gewoon de aandacht van de heren van de Heerensociëteit trekken, zeg maar.