Zeg, en hoe voelt dat nou? Het wordt mij de laatste weken vaker gevraagd dan anders en ik voel me daar enigszins ongemakkelijk onder.
Wat moet ik precies voelen? Voel ik wel genoeg? Zelf vind ik van wel, maar tegelijk ben ik wel eens bang dat ik mensen teleurstel met mijn gevoel, dat ze stiekem hopen op meer dan ik ze kan bieden. Dat zij in mijn plaats zouden overlopen van gevoel, te pas en te onpas, dat ze emotionele ladingen, trillingsfrequenties en humeurfluctuaties zouden bereiken die voor mij in de verste verte niet zijn weggelegd.
Ik ga na twaalf jaar trouwe dienst naar een andere school; de laatste dagen voor mijn afscheid gaan heen met cijfers invoeren en vergaderen, maar vooral met mappen sorteren, kasten uitmesten, papier versnipperen. Ik luister in een leeg lokaal naar Sibelius of Tsjaikovski en af en toe voel ik even wat ik voel.
Tevredenheid, zo kan je het samenvatten. Over de afgelopen twaalf jaar en over de beslissing te vertrekken. Maar daar kan je niet mee aankomen bij de veelvoelers. Wmm.. tevredenheid. En dat was het????
.
Wat een mooi stukje!
Ik denk dat je groot gelijk hebt Marius. Het is een cliché, maar je moet de bakens af en toe verzetten en twaalf jaar is al zo lang.
Ik zat me alleen af te vragen welke Sibelius het moest zijn geweest: toch niet… Valse Triste heh?
Vioolconcert(Sibelius) de langzame stukjes uit het 1ste deel….en Melodie uit Souvenir d’un lieu cher.(Tjaikovsky)….
@O’geer en Suz.: geen ‘valse triste’ van Sib. maar vioolconcert en van Tsjaik. de ‘Sérénade mélancolique’ (maar dat kan de tevredenheid niet drukken).
wil wel spcefieker de onderdelen anders weet ik niet wat je hoort…of is dat ongepast…