Metaaldetector

Twee eeuwen te laat geboren en ook nog eens in het verkeerde land, dacht ik toen ik die man langs de oever van de Schotersingel zag scharrelen met zijn metaaldetector.

Langs de oevers van de Theems wemelde het in de Victoriaanse tijd van mensen die hoopten in het slijk iets van hun gading te vinden. Mudlarks werden ze genoemd en vaak hadden ze een specialisatie: rag-gatherers (voddenrapers), bone-pickers (die karkassen zochten) en toshers, die met een lampje de riolen ingingen. Ook voor pure-finder zou die man gedeugd hebben: die verzamelden op straat hondendrollen, die ze per emmer verkochten aan leerlooierijen.

Volgens schattingen was in Dickens’ tijd maar liefst 5% van de Londenaren als zzp-er werkzaam in de afvalverwerking, uit barre noodzaak. Wat ‘mijn’ man bezielde kan ik slechts raden, of nee, eigenlijk kan ik het niet.

Ze zijn in de Schotersingl al een paar maanden bezig de beschoeiing te vervangen. Er komt daar nieuw hout van de firma ‘Wood Solutions’ (een proefschrift over moderne bedrijfsnamen, is dat er al?).

 Het oude hout wordt weggesloopt en er komt ook nieuwe bagger. De oude bagger kwakken ze op kant en wal en míjn neus gaat liever een blokje om als die er net ligt.

Maar ‘mijn’ man wordt daar dus onweerstaanbaar naartoe getrokken door zijn metaaldetector. Muntjes, ziekenfondsbrilletjes, een verdronken krik…

Is metaaldetector ook een beroep?

.