Mensen. Ze zitten nooit precies op je golflengte, maar doorgaans kom je desgewenst na een korte wederzijdse afstemming wel tot het soort uitwisseling van gedachten, gevoelens en ervaringen dat wij vangen onder de noemer ‘gesprek’.
Ik ben niet extreem mensenschuw; wel zijn er grenzen aan mijn sociale capaciteiten. Door een samenloop van omstandigheden werden die de afgelopen dagen flagrant overschreden.
Zaterdag was daar ons eerste, drukbezochte ‘straatfeest’. Onder de rook van de barbecue wierpen zelfs de schichtigste buren zich op als onverzadigbare, naar contact hunkerende gesprekspartners. Dit samenzijn werd zondag gevolgd door een reünie van mijn lagere school, die begon met een ‘stoelendans’ van twee uur: in steeds wisselende constellaties praten met middelbare mannen van wie je de meeste niet hebt gezien sinds meester Raap het kruislings vermenigvuldigen uitlegde. Voeg daarbij de 70 nieuwe collega’s op de kennismakingsborrel van maandag en de 120 nieuwe leerlingen van dinsdag en jullie snappen dat van fijnafstemming steeds minder terecht kwam. Ik kreeg het kattenoog (linkje voor jongere lezers) niet meer scherp – het lilde en flakkerde, fluittonen en ruis lieten zich niet meer verjagen uit de conversatie.
En elke keer als ik me listig afzonderde (even ‘in gesprek met mijzelf’), dook er iemand op die vreesde voor mijn welbevinden en aanpapte en vroeg wie ik ook weer was. Alsof ik dat nog wist.
Vandaag eindelijke een solitaire dag. Even geen stemmen voor mij, ik zweeg me te pletter en alleen ‘s middags bij Station Spaarnwoude verruilde ik de stilte voor de nootjes van Suzanne Groot en Dienke Bakker bij een feestelijk bouwgebeuren. En ook dat was een verademing.
En wij (Dienke en ik) vonden het een verademing dat jullie er waren!!!!
Ik zeg niks.
Ik schrik me te pletter bij de gedachte dat die middelste paraplu toch nog kans zag zijn regenwater en dat van zijn naburige collega-schermen rechtstreeks te lozen op Suzanne’s viool. Ik bedoel, dat een gemiddelde bouwvakker zijn oor niet leent aan vioolmuziek is tot daaraantoe, maar dan ook nog geen oog hebben voor het dakpaneffect van drie paraplu’s…. brrrr
@Carel Het grappigste is nog dat dat mensen van de gemeente waren met die plu’tjes!!! De bouwvakkers zaten muisstil en geboeid te luisteren……
En wat ook leuk was, ze bleven staan met die plu’s toen het inmiddels was opgehouden met regenen. Ze bleven staan! om het decor intact te houden, om de muziek niet te storen, of omdat ze het niet merkten. Het was in ieder geval mooi om te zien, die trouwe paraplu-ophouders.