Soms mis je een uitzending, soms een compleet (nou ja…) leven.
Als de voorpagina van de NRC er een zeskoloms kop tegenaan gooit, weet je dat je echt iets hebt gemist. ‘Zelfmoord acteur Antonie Kamerling’.
Dat ze er nog bij zetten dat het een acteur is, is een schrale troost voor mij: die krant heeft een curieuze traditie van koppen met ‘tenniser Krajicek’ en ‘schaker Timman’ (niet te verwarren met wafelbakker Timman en Krajicek van de gelijknamige tapijthal).
Het overlijdensartikel vermeldt dat de nabestaanden van Kamerling hadden gevraagd om ‘uiterste terughoudendheid.’ Dus kan je nagaan hoe ze eigenlijk hadden willen uitpakken, als ze helemaal los hadden kunnen gaan daar op de redactie…
(Grote Broer het HD brengt het nieuws een dag later. Bescheidener ook, al vind ik daar de keuze van de kop weer minder gelukkig: ‘Dood van Kamerling slaat in als een bom’ – een zelfmoordbom dus.)
Maar (durf ik het te bekennen?) waar het mij hier om gaat, ik wist helemaal niet wie Kamerling was. Ik verwijt niemand iets, het ligt ongetwijfeld aan mij (en niet aan Antonie en onze media). De vraag is nu, hoeveel lotgenoten zou ik hebben?
Zijn het er genoeg om de site www.levengemist.nl op te richten? Ik stel de vraag maar hier, in de privacy van het Grote Boze Wereldwijde Web, want in gewoon gezelschap durf ik niet over mijn onwetendheid te beginnen. Voor je het weet maak je je onsterfelijk belachelijk.
.
Z’n naam kende ik, maar ik had hem nooit in bewegende lijve op de buis gezien. Voor mij dus ook bevreemding bij het zien van de krantenkop in NRC/H. Een verwant fenomeen vind ik de reeds lang doodgewaande beroemdheid, die ineens echt dood gaat of nog blijkt te leven. Onlangs had ik die ervaring bij Claude Levi-Strauss en Piet de Jong. Zangeres Rika Jansen (‘Amsterdam huilt’- mix van fado & kletzmer!) had in mijn beleving al 40 jaar dood kunnen zijn, maar leeft nog en woont in Zandvoort.
Timman?
Wat een gelukkig land, waar ge ongemerkt niet dood kunt gaan
ik wist ook niet wie Antonie Kamerling was. kan me niet herinneren hem ooit te hebben gezien op tv of in een theater.
Toen iemand mij het bericht wat verhaspeld meedeelde, dacht ik aan Kamerlingh Onnes, maar die was toch allang dood?
Dat hier een jonge succesvolle acteur, die ik niet ken omdat ik niet naar de commerciëlen kijk, zo ongelukkig depressief was, is iets waar ik helemaal stil van kan worden. Hoeveel meer mensen om ons heen lijden aan zo’n heftige vorm van Depressie?
Hier nog een lotgenoot. Ik kende de man niet en ook niet zijn daden. Vervolgens begreep ik in de afgelopen week dat ie een liedje had gezongen. Dat liedje kende ik maar half, maar dan van een andere zanger. Iedereen die iets met die man heeft wens ik sterkte. Maar dat geldt ook voor alle andere mensen die zo een bekende verliezen. Dus heel Nederland en Vlaanderen en wat (voormalige) langenoten die dit log ooit kunnen lezen: sterkte!
Soms mis je een uitzending, soms een compleet (nou ja…) leven. Eigenlijk is met de eerste zin al de toon gezet voor deze column. Luchtig, ironiserend. Maar tegelijk zo harteloos. Nou ja inderdaad, want Antonie Kamerling’s leven was op twee manieren niet compleet: halverwege zijn leven heeft hij er een eind aan gemaakt. En niet compleet (nou ja) omdat hij in een zwarte uitzichtloze wereld verkeerde waar de hulpverlening hem kennelijk niet kon bereiken. Hij laat minstens drie mensen achter die van hem hielden: zijn vrouw en zijn twee kinderen. En ik denk dat een blogger van nu niet enkel oog moet hebben voor de high culture vanuit z’n ivoren toren, maar ook voor de populaire cultuur, de film, de televisie. Ook van die van een andere generatie. Het is op een moment dat een gestorvene amper begraven is niet het moment om te koketteren met onwetendheid. En Antonie Kamerling had in zijn kringen misschien wel dezelfde status als een, noem ‘ns wat, dichter die nooit meer bundels verkocht dan 800 exemplaren (en dat geldt dus voor haast elke Nederlandse dichter). Terwijl Kamerlings bekendheid veel groter was. Misschien is er wel statusverschil, maar dit is niet het moment zou ik zeggen.
Het plan (vast ironisch bedoeld) om levengemist.nl op te richten met lotgenoten, vind ik in ieder geval niet kies. Liever dan toch het mededogen dat bijvoorbeeld Jeroen Brouwers (de schrijver, niet de groenteboer bedoel ik) toont in zijn boeken als De Laatste Deur dat handelt over schrijvers en dichter die zich van het leven benomen hebben.
Rigo Reus:
Te makkelijk! Laat iedereen toch mooi zelf bepalen hoe hzij zoiets beleeft, zonder dergelijke moreel-bezwarende overwegingen (zoals een vermeend gebrek aan empathie etc.). Kennelijk zit er een cultureel kantje aan het fenomeen zelfmoord, hier ironisch verwoord. Laat het betreuren en het verdriet toch over aan de direct betrokkenen: de nabestaanden. De rest mag er wat mij betreft onbezwaard ironisch over doen. Voor zo’n psychische zelfbeschermingsstrategie is trouwens alle aanleiding als je ziet in welke (globale) samenleving we langzamerhand zijn beland.
Rond het fin-de-sixc3xa8cle was zelfmoord overigens een overweging die veel intellectuelen bezig hield (om eens een andere categorie te noemen 😉 Kwam je er niet uit dan dan stapte je eruit; Weiniger is een bekend voorbeeld. Ruim een eeuw eerder hetzelfde in de Sturm und Drang-periode (met o.a. Goethe’s: die Leiden des jungen Werthers).
Om het geheel een beetje luchtig te houden een leuke anekdote.
Ik heb met Antonie het liedje Hero opgenomen.Toen de videoclip gemaakt moest worden moest ik staan op een sinaasappelkistje omdat we anders niet gelijk in beeld kwamen op de camera….
Toen ik Marius z’n erg leuke stukje las, werd ik bevangen door allerlei associaties. Kreeg ik beelden voor ogen van semi-analfabete turfstekers met in oude kranten verpakte boterhammen met spek. Ook moest ik denken aan m’n eigen geworstel als zevenjarige met koppen als ‘Mendes France Nieuwe Premier Frankrijk’. En aan de jonkheer die me in 1966 vroeg: De Rolling Stones, zijn dat van die eh… eh… eh… Beatles? En aan nog veel meer. Maar geen seconde aan zelfmoord en aan het bagatelliseren daarvan.
Weliswaar geen zelfmoord, maar ik moest aan die collectieve hysterie denken bij de dood van André H6…. Een heel Ajax-stadion, hoe gek kan men worden. Dat was pas van “wan piepel, wan smaak”!
@ Onwijsgeer, het zal dan een tekortkoming van mij zijn, maar ik breng het niet op: ironisch doen als er iemand uit het leven is gestapt. Ik zie er de noodzaak eerlijk gezegd ook niet van in, van het ironisch doen, bedoel ik. Daar heb ik een mondiale samenleving niet voor nodig, mijn eigen normen/ethiek doen het werk voor mij wel. Weiniger was een tragisch geval, wie had hem niet een langer leven gegund? Ik wel. En Werther, die was gelukkig verzonnen, jaha, om zo’n onbenul kan ik wel lachen: wat een sukkel.