TNT-sprookje

Er waren eens twee TNT-postbodes, die precies even goed waren: ze bezorgden met gezwinde spoed, maakten nooit één ansicht zoek en deden hun werk altijd met een glimlach.

Op een kwade ochtend kwam de Regiomanager en zei: “Ik heb slecht nieuws. Ik moet een van jullie ontslaan, maar ik kom er niet uit. Daarom heb ik dit bedacht: jullie gooien beurtelings dit pakje door de brievenbus van mijn huis, en de eerste die het zó naar binnen gooit dat het rechtop op de smalle kant blijft staan, behoudt zijn baan.

De postbodes hadden elk zeven kinderen, die bij elke reorganisatie armoe en gebrek vreesden. Ze keken elkaar berustend aan en begonnen. Om beurten duwden ze het pakje door de gleuf.

Telkens weer kieperde het pakje om en dan lag het plat op de kokosmat, zoals pakjes plegen te doen. De postbodes bleven het proberen, met de moed der wanhoop.

Het begon te schemeren, de nacht viel, de dageraad gloorde…. Ze wisten niet van opgeven! De Regiomanager moest steeds bukken om het pakje op te rapen en weer terug te duwen. Na drie dagen en nachten schoot het lelijk in zijn rug en hij brulde: “Stelletje prutsers, ik ontsla jullie alletwee!”

Dit mislukte sprookje bedacht ik nadat ik eergisteren vanaf de trap zag dat er een pakketje was bezorgd. Het was van een meter hoogte gevallen, maar stond parmantig rechtop op de mat, op de kortste zijde. (Er zaten twee DVD’s in, dus het woog weinig; afmetingen 3,5 x 15 x 26 cm).

Hoeveel pogingen zouden er gemiddeld nodig zijn om dat kunststukje te herhalen? Hoeveel postbodes zouden dit genoegen smaken in hun carrière? En dan ook nog te bedenken dat die van ons, die het hem wel lapte, daar helemaal geen weet van heeft.

.