IJspegels zijn zóóó 2010, hoor ik jullie al verzuchten (de blik vastberaden gericht op Valentijnsdag, Carnaval, de AutoRAI 2011, de crocusvakantie…).
Maar deze zijn echt uitzonderlijk. Ze hingen met Kerst op het balkon van mijn moeder, stalactitisch/verticaal, zoals het ijspegels betaamt, en zo werden ze ook gekiekt.
Op het eerste gezicht geen pegels waarvan je zegt, goh, die vriezen we in voor het nageslacht.
Het dooide die dag een beetje, wind stond er amper. ‘s Middags zag mijn moeder dat haar pegels zich half hadden opgericht en in horizontale positie waren verstijfd. Wuuuhhhh???
Is er een pegeloog in de zaal?
.
a) Het stukje buis zelf kan zo te zien niet een kwartslag worden gedraaid.
b) Misschien dat het ijs een inmiddels losse ‘mof’ (waaraan de pegels zitten) heeft gevormd om de warmer geworden buis. De fotograaf heeft kans gezien het zaakje een kwartslag te draaien (en dan vast te zetten!)
c) Anders wijt ik het aan een vorm van wiki-leaks.
@Carel: er is niet gemanipuleerd of gefotoshopt, daar steek ik mijn hand voor in het ijs.
Je hebt er een uur met een fxc3xb6hn op staan blazen.
Misschien te verklaren door cohesie en adhesie.. ;-}
We hebben hier te maken met een zeldzaam verschijnsel : ‘pegelos dynamicos’ genaamd. De oorzaak van de verticalisering van de ijspegels moet gezocht worden in een combinatie van lichte dooi gepaard aan lichte wind en vervolgens weer lichte vorst. De pegels van foto 1 en 2 zijn dan ook niet dezelfde pegels: de pegels van foto 1 smolten, ( getuige ook het bevrorenplasje water op de tegeltjes op foto 2, de wind blies in een constante bries de nieuwe pegels in verticale positie terwijl de vorst inzette.
ehm… horizontale, bedoelde ik, qua positie