Ochtendmens of avondmens? Dat kan verkeren. Wel weet ik dat er een soort ochtendgeluk is, dat ‘s avonds niet voor mij is weggelegd.
Ik schuifel op pantoffels naar beneden, het is een vrije dag. Gordijnen alvast op een kiertje. Buiten is het rustig, maar niet helemaal stil. Een enkeling zet zich al in, voor vrouw, bedrijf of hond. Zo heb ik het graag.
Eerst een rondje knopjes. Ze zijn niet tegen me vandaag, het elektrisch personeel gaat zonder morren aan het werk om mij het leven zo aangenaam mogelijk te maken – de verwarming, het koffiezetapparaat en de stereo.
Muziek zonder claimgedrag zoek ik uit, iets zoets van Boccherini of een trio van Ravel. Het hoofd moet zo lang mogelijk prikkelvrij blijven. De krant is er al, maar blijft voorlopig op de mat. Zelfs een douche zou ik nu als een overval ervaren.
Er zijn nog rode grapefruits in huis, ik vind kefir in de koelkast en een stompje kaas, genoeg voor twee boterhammen. Ha, appeltaart van mijn schoonmoeder! Als alles klaar staat op tafel, zou ik kunnen bedenken wat ik met deze dag wil aanvangen, een beslissing die ik welbewust uitstel.
Het kan nog alle kanten uit. Ochtendgeluk. Dat zal je ‘s avonds nou nooit hebben.
.
Je kan zo’n ochtendgevoel zelfs nog vervroegen met een beetje training: in het schemergebied tussen een zojuist gedroomde, aangename droom die zich al tot herinnering probeert om te vormen en het wakker worden zelf. Het is het gebied waarin de tijd en de logica, noodzakelijk voor een wakkere dag, je nog niet hun ijzeren greep hebben kunnen hernemen, maar waarin je je toch enorm kunt amuseren of verbazen om de onzin die je droom je heeft geboden. Wakker en wel heeft de herinnering aan je droom sterk aan kwaliteit ingeboet. Die is dan ongemerkt voorzien van allerlei niet gedroomd weefsel dat krampachtig probeert de herinnering te ondersteunen… Pfff….
@onwijsgeer : so true!
Toch heb ik je gemist bij de disco in het Dolhuys…. avondgeluk….
@z: Tja, het kan niet de hele dag feest zijn… Wel een (avond)geluk dat ik in de Lepelstraat niet werd geschept door een doldrieste fietster!
Ja… dat was een klein moment van avondgeluk, dat snap ik.
Hou het nog lang zo, deze manier van opstaan.