Ga naar de inhoud

So sorry

Hoe expliciet maak je je stukjes, dat is altijd weer de vraag. Werk je in je columnini toe naar een onomstotelijke conclusie, die je vervolgens onderstreept en aangeelt én puntsgewijs samenvat – studeerbaar maakt, zo gezegd? Of laat je iets te raden over?

Gisteren schreef ik The Hardest Word, over een vrouw aan de Wagenweg die ‘Sorry, Sam!’ zei tegen haar hondje (nee, om misverstanden te voorkomen, het was zeker géén Chinese naakthond, naaktkat of naaktrat – zoals eerdervermeld, 43% van het RaDa-lezerspubliek bestaat inmiddels uit dwaalgasten – onvermoeibare naaktedierenzoekers die door Google deze kant op worden gestuurd, en de stroom zwelt aan, zodat het RaDa zich tegen wil en dank ontwikkelt van bavocentristisch studiecentrum tot de naaktedierennavel van de wereld!!! Nog even en ze nemen de macht over… ja, misschien is dit wel de laatste keer dat ik het me kan permitteren kritiekloos over een harige hond te schrijven. Maar dit terzijde, en tussen haakjes).

Die Sam had dus keurig een vachtje en het vrouwtje zei ‘sorry’ tegen hem.

Ik wou het er eerst nog inwrijven voor de minder scherpzinnige lezer: dat in het intermenselijk verkeer dagelijks miljoenen sorry’s worden geloosd, het gros met een te verwaarlozen oprechtheidsgehalte. Neem nou… (willekeurig voorbeeld) en dat daarentegen die vrouw, tegen een hóndje

Ach, laat ook maar, dacht ik, ze snappen het zo ook wel, ik hoef er geen uitgebreide sorry-typologie aan toe te voegen. Maar vanochtend diende zich een bonus-P.S. aan. Van de verkiezingsavond. De PVV was bijeen in Purmerend (bang als ze zijn te verkleven met de ‘regentenkliek’ hier ter stede op het Provinciehuis) en daar ontstond een geschil tussen Arie-Wim Boer en Hero Brinkman, over de voors en tegens van ‘totale dictatuur’ in de fractie en de vrijheid van de partijleiding om spreekverboden op te leggen.

Het liep hoog op, Arie-Wim eiste excuses van Hero, Hero verdomde het, Arie-Wim liep boos weg, Hero riep:

“Nou oke, excuses!”

Mooi, hè? De ‘nou-oke-excuses’ en de ik-kies-eieren-voor-mijn-geld-sorry’s staan qua welgemeendheid laag in de rangorde, maar niet onderaan. Wel lager dan de ik-doe-dit-altijd-fout-en-dat-zal-altijd-zo-blijven-sorry’s en de formele helaas- ik-kan-niet-anders-sorry’s (zo zijn de regels, ik ben te laf om ervan af te wijken).

Er zijn talloze gradaties.

Nummer laatst is voor mij “Ja, SSSSorry, hoor!”, met spectaculair sissende ‘s’. Hier is zelfs van rudimentaire spijt geen sprake. De rollen zijn volledig omgedraaid. Deze sorry laat zich het best vertalen met: ‘wat ben jij een zeikerd’.

Wie zo’n wat-ben-jij-een-zeiksnor-sorry op zich krijgt afgevuurd, doet er goed aan te overwegen zijn nederige verontschuldigingen aan te bieden.

.

5 reacties op “So sorry”

  1. En toch schijnt volgens E. John ‘sorry’ zo ongeveer het moeilijkste woord te zijn dat je kunt zeggen. Mij gaat de uitspraak ervan gladjes af. Ik vind daarentegen veel andere woorden veel moeilijker. Over iets ogenschijnlijk onschuldigs als ‘kettingbotsing’ struikel ik al; het komt er bij mij als ‘kettingboksing’ uit.

  2. @Suzanne: Zo wordt het echt weer ‘the hardest word’! En dank voor de tip! En (@Carel)omdat het niet iedereen is gegeven om trompet te spelen, moet we om het sorrygebruik terug te dringen misschien inderdaad een jaartje allemaal ‘kettingboksing’ of ‘tokkingbetsing’gaan zeggen.

  3. het zal niet meer voorkomen mevrouw, het spijt me, ik hoop dat u mijn verontschuldigingen wilt aanvaarden

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *