Klagers

Ik probeer het in principe te beperken, maar er zijn dagen dat het klaagsel eruit lekt voor ik er erg in heb. Over nietige ongemakken of een vaag onbehagen, meer is het meestal niet.

Gistermiddag kloeg ik ook even, om niks, zonder overtuiging, en toen moest ik boodschappen halen. Terwijl ik nog voor mijn eigen voordeur stond te teuten, hoorde ik de brievenbus van de buren klepperen. Het was de bezorger van een huis-aan-huisblad, die nu zachtzoevend naderde in zijn scootmobiel.

“Zal ik ‘m van u aanpakken?” vroeg ik.
“Ja, graag. Dank u. Zo, dat scheelt alweer”, verzuchtte de man. Het klonk alsof ik hem had bevrijd vanonder een enorm rotsblok dat op zijn borst drukte.
“Valt het u zwaar?”
“Nou, ik ben net ziek geweest, moet u weten, ik moet er weer helemaal in komen. Ik doe vandaag alleen de mensen die bellen als ze ‘m niet krijgen.”
“Weet u precies wie dat zijn dan?”
Hij knikte zonder trots.
“Ja, wij hebben ook weleens gebeld.”
“Dat weet ik.”

Hij wist het. Ik kwam voor op de lijst, ik hoorde officieel bij de klagers in zijn wijk. We wisselden nog een paar woorden en toen trok hij op. Hij moest verder, er waren er meer zoals ik. Hij wurmde de scootmobiel tussen twee kluwens geparkeerde fietsen door en nadat dat was gelukt, nam hij ook de bocht naar links zonder brokken.