De motste motregen viel gisteren in Haarlem tussen 14.50 en 15.00 uur.
Doorgaans laat je het allemaal ijzerenheinig over je heen komen. Dit is de zomer van 2011! We have been there, je verbaast je nergens over. Druppels als ijsknikkers die keihard terugstuiteren van je schedel, acupunctuurregen (vermomde kleine naaldjes) en opwaartse regen die een dubbele looping maakt, de zwakke plekken in je regenverdediging vindt en vrolijk oksel- en kruiswaarts oprukt.
Gisteren gingen we op de fiets van het Kleverpark naar de Nieuwe Bavo, waar de huisdichteres zich wilde laten orgelen. Er viel geen regen van betekenis, zo schatten we in, alleen wat miezerig vochtig stuifsel dat al verdampt leek voordat het de grond bereikte. Nauwelijks paraplu’s op straat, niemand maalde erom.
Al na drie minuten voelden we nattigheid; die minieme, vernevelde druppeltjes waren bij nader inzien wel met heel veel, ze sproeiden lauw in je gezicht – niet eens onaangenaam – maar zo klein als ze waren, als ze je broek haddden bereikt zetten ze uit, werden volwassen, plantten zich voort, ik weet niet wat hun geheim was, ze deden iets waardoor wij al bij de Zijlweg zeiknat waren.
Is er een woord voor dit soort achterbakse neerslag, vroegen we ons af? Gluipregen? Sluipregen?
We wisten het niet. Tijdens het concert droogden we op en toen we na afloop naar buiten kwamen, viel er gelukkig weer een heel ander soort regen.
Deze regen staat bij ons bekend als Schotse motregen, een soort horizontale neerslag die tot in je botten kan doordringen.