Die solo espresso (£ 1,45) kon ik plaatsen, die had ik zelf besteld – ‘nee dank u, laat de keuzestress maar zitten’ – maar toen ik bij Starbucks het bonnetje bekeek met de voorkeuren van de sliert leerlingen met wie ik net St. Paul’s Cathedral had bezichtigd, vroeg ik me af of we wel tot hetzelfde species behoorden.
Ze hadden met hun veertigen brutaalweg het volledige Starbucks-assortiment aangesproken, van de Grande Caramel Frappucino tot de Venti Iced Crème Brûlée Macchiato. Niet in het minst geïntimideerd door al die mogelijke siroopjes, toevoegingen, maten en schenkwijzen. De koffie-alchemisten hadden al hun kunsten moeten vertonen!
Ik ging nog een academische discussie met mezelf aan over overvloed en onbehagen. Of het nou wel goed is… puberdecadentie … zoveel noten op je zang … waarom niet gewoon ‘doe mij maar een bakkie’?
Die discussie bloedde gelukkig snel dood.
P.S. Voor wie beslagen ten ijs wil komen bij Starbucks, is hier de handleiding.
Ik zie nergens de grande soy mocha, add shot. Extra begeleider nodig volgend jaar?
Lees sylvia witteman in de volkskrant over het ouderwetse straffe bakkie pleur
Einelijk iemand die het zegt zoals het is!
Eindelijk