Dat de bezwerende werking van rode stoplichten niet sterk genoeg is om alle fietsers tegen te houden is geen specifiek Haarlems probleem.
Of de ‘aftellers’ een specifiek Haarlemse oplossing zijn weet ik niet. Wat ik wel weet is dat die krengen me irriteren.
De achterliggende gedachte zou wellicht nog kunnen deugen – dat geduld makkelijker op te brengen is als je precies weet hoe lang je nog te wachten hebt en dat je de resterende wachttijd kunt laten aangeven door uitfloepende lichtjes langs een cirkelrand. En als de hele lichtcirkel is gedoofd mag er worden gefietst.
Alleen, die Haarlemse lichtjes doen maar wat! Incidenteel gaat het er gedisciplineerd aan toe. Om de twee seconden gaat er een lichtje uit en zodra het laatste is gesneefd, springt het stoplicht op groen (zo was het systeem bedoeld, neem ik aan). Maar veel vaker hebben ze kuren. Ze linkeballen wat, maken tussensprintjes, blazen uit, accelereren paniekerig en knijpen dan onverhoeds in de remmen voor een sur place. Die duurt en duurt en dan poef, vanuit het niets, knallen ze er een eindsprint uit.
Volksverlakkerij is het!
Gisteren meende ik zelfs te zien dat een tiental al gedoofde lichtjes weer opgloeide. Wat?? Gingen we terug in de tijd?! Maar dat zal wel niet kloppen. Dat soort zinsbegoochelingen kríjg je als je je teveel aan kleine dingen ergert.
Ja, ze doen inderdaad maar wat, en wat ze doen doen ze ook nog eens oogverblindend fel. Ik kijk er maar vanuit mijn ooghoek naar. In Amsterdam zijn er rondom CS secondentellers voor fietsers die in ieder geval wel te staven zijn. Die lichtjes die weer opgloeiden waren zeker onder invloed van Italiaanse neutrino’s.
Als er zwaar verkeer in de buurt is, lopen de fotonen en de tijd langzamer. Is dit verkeer weg dan gaan de fotonen en de tijd weer sneller. Fotonen is en zijn licht.