“Doe het niet, Doe het NIET!!!!” krijste Buienradar hysterisch, maar we gingen toch en ja hoor, al na twintig minuten moesten we ons omkleden, een paniekerige wirwar van bollende poncho’s, natte goretex en flapperende regenbroekspijpen die ons dreigden te wurgen werden we.
De bui was hevig maar kort. En dat was het qua regen van betekenis! Daarna bracht de wandeling ons enkel cadeautjes en kleine wondertjes. Na Parnassia klutste de hypere wind alles door elkaar, wolkenlucht, duinzand, water en schuim, Starbucks in the Sky was het, Frappucino di Mare en het koordje van de camera woei er woesj! van voor de lens, maar you get the picure…
Langs de vloedlijn lagen gulle porties zeebami
soms met bijvangst:
Die zeebami kent ook merkwaardige bloeivormen, er gebeurt van alles in die oceaan waar ik geen weet van heb en – zo’n dag was het – sommige luchtkussentjes verklaarden ons spontaan de liefde:
Plezier met wier!
Hé, weet je wat we doen? Dit logje wordt langer dan de wandeling zelf en we vonden nog veel meer, ik splits het even in tweeën of drieën voor groter gebruiksgemak en dan wandelen we zo weer verder. Woesj!!!!!!! weg ben ik! Tot zo!!!
Wat een prachtige vondsten! Dat drieluik bijvangst, dat hartjeswier, en natuurlijk die roze boei vol leven! Mooi en heerlijk vreemd. Bijzondere wandeling, met een fantastische regenboog als afsluiter! Waauw.
Jaloers, jaloers ben ik. Daar had ik bij willen zijn!!!