Schijndood

Het was zondagavond laat, maar vlak voordat ik op vakantie ging nog even mijn e-reader opladen aan de laptop, dat leek me wel een goed idee.

Of het aan de mini-USB-poort lag of aan mijn niet zo fijne motoriek, in ieder geval resulteerde mijn gefriemel en gewrik erin dat er iets knapte/sprong/knetterde. Het scherm van de laptop sprong op donkerzwart. Ook alle groene indicatorlichtjes waren gedoofd.

Ik deed eerst wat iedereen zou doen: vloeken. Vervolgens de aan/uitknop indrukken, andermaal maar nu dwingender, de adapter losmaken en met overdreven aandacht weer aansluiten, vloeken, de huisdichteres het knopje laten proberen met háárwijsvinger, de handleiding zoeken en – zonder veel overtuiging – met een paperclip poeren in de geheime noodschakelaar die dat ding buiten mijn weten altijd gehad bleek te hebben. Toen dat niet hielp, was ik aan het eind van mijn reanimatietechnieken. Ik berustte: Asus F5 was onder mijn handen overleden.

De volgende ochtend deed ik nog een poging – het zou kunnen dat een nachtje slapen hem goed had gedaan, maar nee. Hij bleef dood. In de trein inventariseerde ik wat er in het ergste geval aan data verloren kon zijn gegaan en liet het los. Piekeren had geen zin.

Donderdagnacht onmiddellijk na thuiskomst kon ik het niet laten. Een druk op de knop. Stiekem, tegen beter weten in…

De ochtend daarna legde ik het probleem voor aan de jongens van Computerland. Hij deed het niet. Ik toonde als bewijsmateriaal de boosdoener, het kabeltje van de e-reader. Ze gniffelden wat, ginnegapten over kortsluiting, het waren aardige, lakonieke jongens en ze hadden wel erger meegemaakt. Ze zouden hem voor een voorlopige diagnose even aansluiten op de ‘universele adapter’ achter in de werkplaats.

“Wat was er nou eigenlijk precies mis mee?” grijnsde de jongen toen hij na drie minuten terugkwam van de universele adapter. Dat ie het niet deed, zei ik. Bij ons wel, zei de jongen. Hij drukte op het aan/uitknopje, hetzelfde knopje waar ik…

De letters A-S-U-S zwommen onschuldig vanuit het niets het scherm over.

Hij grinnikte. Ik keek zo dom als ik me voelde. Van kiespijn is bekend dat die in het zicht van de tandartspraktijk zomaar kan verdwijnen, maar van hardwareproblemen had ik iets dergelijks nooit vernomen.

Thuis drukte ik op het aan/uitknopje. Ik hoopte half dat hij het nog steeds zou vertikken, daarbij voor lief nemend dat ik dan dit stukje niet had kunnen schrijven.