Act your age, zeggen de Engelsen, gedraag je naar je leeftijd, mensen – fases zijn niet voor niks uitgevonden, houd je aan de juiste volgorde, dwz éérst luiers, fopspeen, blokkendoos, Wii, lollies, autoped, doktertje spelen, etc. Tezijnertijd scootertje, eerste zoen, de pil en pillen. Dan huisje, boompje, blikje, beestje = volwassenheid en dáárna, tegen het eind, weer andere pillen en kingsize luiers en echte dokters en kienen en kinderliedjes zingen met de andere bejaarden.
Zo gaat het. De twintiger wordt een dertiger die zich voorbereidt op zijn rol als veertiger, enz. Als late vijftiger/ aspirant zestiger hobbel ik doorgaans gedwee mee met mijn leeftijdgenoten en daarom was het des te schokkender toen ik vorige week bij mijzelf een acute, hevige regressie constateerde.
De huisdichtereshad opgetreden in Utrecht, het beste was er bij ons al lang af en we liepen met een vriendin door miezerig donker door het altijd naargeestige Jaarbeursgebied, toen we een fel verlichte, vrijwel ongemeubileerde huiskamer passeerden, met een achttal dansende mensen. Ze zagen ons en wenkten enthousiast: kom binnen, feestje!!! FEESTJE!!!!
We hielden onwillekeurig de pas in (hoe vaak word je geestdriftig gewenkt door vreemden?) en mijn metgezellen trokken hun prudentste ‘ja duhhhh’-gezicht. Dus het kwam door mij. Ik lokte ze mee naar binnen en deed een handenschudrondje: “Ik ben Marius, ik hoor hier niet en ik heb het niet zo op feestjes. Niettemin, prettig met jullie kennis…”. Dat zal ze leren, dacht ik, maar het grappige was dat het echt leuk werd. Het was een bont gezelschap, veel jonger dan wij. Ze hadden nog twee plastic bakjes borrelnootjes en restjes drank en van alles te melden. Ze vierden het staartje van een vernissage van Danijela Novakovic, zo bleek, en de tekeningen en schilderijen hingen aan de muur.
Ik vond ze mooi, de huisdichteres ook, die trok haar dikke zwarte jas uit, we maakten een praatje met de Servische kunstenares, er klikten klikjes her en der en voor we er erg in hadden waren we aan het dansen. Dansen, ja, ook ik, Mister Antidans sedert 1973.
Na een uur was het klaar. De jassen gingen aan en met jeugdige doeis hervatten we de reis. Er bleken van CS geen aansluitende treinen naar Haarlem meer te gaan, dat was minder, we moesten in de rij wachten op een taxi en zo groeiden we geleidelijk weer naar onze biologische leeftijd toe. De volgende dag dachten we verbaasd en uiterst tevreden terug aan onze escapade.
(tekening Danijela Novakovic)
En? Spierpijn zeker?
@lidia: lekkere spierpijn!
zo hoort het ook