Ach wat lief nou, het HD doet aan nazorg: the day after AKO worden de beide Haarlemse genomineerden Peter Buwalda en Frans Thomése opgevangen door Renée de Borst.
Geen luxe, want De Nederlandse Maagd blijkt een ferme tik te hebben uitgedeeld (zo’n chauvinistische titel helpt natuurlijk in dit tijdsgewricht – met de Hollandse Weldoener en De Boezemdijk zouden onze stadgenoten hun kansen op de 50.000 euro aanzienlijk hebben vergroot. Of Thomése hier lering uit trekt, staat nog te bezien – de werktitel van zijn volgende roman is Het Bami-schandaal. Gratis RaDa-tip: Frans, verander dat acuut in Het Vlaflip-drama of Het boerenkoolkabaal).
Het HD-stukje biedt een ontnuchterend inkijkje in het vaderlandse literaire leven: in een tijd dat knusse theekransjes van artritische oudtantes worden gevolgd door een straffe after-party, dreutelde Peter Buwalda na de uitreikingsceremonie een uurtje rond in het Scheepvaartmuseum en droop toen af; Thomése nam beleefd de commiseraties van de jury in ontvangst en was (printje van de OV-reiswijzer in de hand?) om half een thuis.
Wat me voor laatstgenoemde inneemt is zijn opluchting dat hem een zegetocht door het land blijft bespaard: “Als je zo’n prijs wint, ben je gauw een half jaar kwijt.”
Tijd waarin je niet schrijft, is ‘kwijt’. Kijk, dan ben je als schrijver uit het goede hout gesneden. Hier thuis loopt er ook zo een rond die ik zal moeten troosten als ze eindelijk de P.C. Hooft-prijs wint.