“Je dubbelganger is op Eurosport, dat wou ik alleen even zeggen, ik hang meteen weer op, hij gaat zo aan zijn kür beginnen!”
Een gesprek korter dan 20 seconden met mijn moeder is even zeldzaam als een gesprek korter dan drie kwartier. Maar ze is al een paar jaar verkikkerd op Jevgeni Ploesjenko en wil geen lutz of flip van de flamboyante Rus missen, vandaar. Of ze die kunstrijder adoreert omdat hij op mij lijkt, weet ik niet. Ik zie de gelijkenis zelf niet zo, of wil ‘m niet zien. Ja, blond wapperend haar, grote gok, beweeglijk, maar dead ringers, nee…
Twee jaar geleden hadden we een hotel gereserveerd in Slenaken. We waren de enige gasten en de eigenaar monsterde mij wel erg nadrukkelijk, alsof hij alle internationale opsporingsbevelen in gedachte doornam alvorens ons de kamersleutel te overhandigen. Toen wist hij het. “Dimitri!”
Nou, uh… Ik keek wat bedremmeld, wist niet waar hij het over had. Hij haalde zijn vrouw erbij: “Dimitri!” Want zijn vrouw kwam uit Zwitserland, net als Dimitri. Hij wroette in een kast en toonde mij zijn Dimitrifoto’s: een bejaarde clown. Werldberoemd, naar het scheen. We konden dat weekend geen kwaad meer bij hem doen en ik hoefde er geen flapschoen voor aan te trekken.
Met Rod Steward ben ik ook vergeleken, dat is weer over gegaan, en in The New York Review of Books stond onlangs een foto van de fysicus/filosoof David Deutsch waarvan ik dacht, hé, een paar pondjes eraan eten en ik kan voor ‘m doorgaan en de mensen als stand-in vermaken met theorieën over het heelal.
Dimitri, Deutsch en Ploesjenko achtervolgen me niet echt, maar in Groningen was ik eens op een feestje met een dubbelganger. Ik had voorkennis – ‘Anne-Frans lijkt sprekend op je!’ – maar tilde er niet bijster zwaar aan. Tot ik ‘m zag. Wat jonger, maar verder… lengte, houding, mimiek, motoriek, hij deed ook nog iets met Engels. Ik werd er kriegel van na een tijdje, we stootten elkaar af als twee magneten. Wat voelde ik me bevrijd toen hij weg was en ik weer mijn unieke zelf kon zijn. Dat je dubbelgangers hebt is tot daar aan toe, maar ze moeten niet te dicht bij komen.
Wel wil ik later zelf een dubbelganger worden. Op de een of ander manier heb ik de ambitie om op de oude Samuel Beckett te lijken. Helemaal kansloos is het nog niet. En ik heb nog even om een geschikte uit te zoeken.
Ik zag eens een show waar men natuurkunde probeerde uit te leggen door middel van tango. Het kwam niet helemaal van de grond, misschien heeft kunstschaatsen een betere kans? En als het dan een keer misgaat doen alsof het expres was, voor de clowneske touch.
Die Dimitri is echt wereldberoemd in Zwitserland! Hij komt voor in een prentenboek dat ik van mijn broer (uweetwel) voor m’n verjaardag kreeg, en onze Zwitserse opvoeder had hem in één blik geïdentificeerd.
Tjesus, maar zes Beckett-fotootjes en ik haal je er niet eens uit!!
@Carel: ja, maar ik wanhoop niet (op zich onbeckettiaans). Het is mijn streefgezicht – zo moet ik over twintig jaar zijn.
@Anna B: zo is mij het breken van licht uitgelegd aan de hand van een auto die van het asfalt schuin een ijsvlakte opreed. (Leuk trouwens dat Dimitri zo leeft in de B.-clan!)
Begin ‘es met een bril en misschien die das.
Kaaklijn, hm, nog volkorenerbrood eten lijkt me niet haalbaar…
En dat vastberaden priemende pruilende onderlipje, kan een botoxkunstenaar daar iets mee?
Oh, ik zie mogelijkheden, die breking kan natuurlijk ook met schaatsen en klunen. Er is in ieder geval hoop voor de Deutsch-Ploesjenko-hybride.
Je kunt ook beginnen met één laars te dragen.
Wel beckettesque dat alle reacties op 13.28 staan
@schulp: Grinnik!