Blinde getuige

Ik kwam de voordeur uit, zag buurvrouw Maartje bij haar voordeur met herdershond Kruimeltje, die net was uitgelaten. Ik joelde naar haar, ze haalde de sleutel weer uit het slot en ontmoette mij halverwege op straat voor een kort burenbabbeltje. Zij stond met haar rug naar haar eigen voordeur en zag dus niet wat ik wel zag: de deur ging open en…

“Maartje, er komt een man uit je huis.”

Ik hoorde het mezelf zeggen, duidelijk articulerend, maar op een onnatuurlijk vlakke toon – het gebeurde te snel om aan mijn waarneming een interpretatie te verbinden. Zij woont alleen, maar heeft een volwassen zoon en het kon ook een reparateur van de CV-ketel zijn of een klusjesman. Maartje dacht eerst aan een grapje, toen ze zich traag omdraaide, verdween de man al schielijk om de hoek. “Hij kwam uit je huis”, zei ik, als om mezelf te overreden dat ik het werkelijk had gezien.

“Ja hoor, je hebt gelijk, die lag niet beneden.” De lege verpakking van haar i-Pod lag op tafel. We holden naar buiten en zetten een plichtmatige, kansloze achtervolging in. De politie kwam. De i-Pod had niet in de meegnomen doos gezeten, dat was mazzel; een rode portemonnee was de inbreker ontgaan, hoewel hij voor het grijpen lag. Er was een moment van paniek, maar gelukkig, het paspoort lag er ook nog, zij het niet op de vertrouwde plek, maar ai… de camera was weg, met recente vakantiefoto’s. En er ontbraken wat sieraden. Het ergste was het idee van een vreemde in je huis. En als ik niet had gejoeld terwijl zij aan het slot morrelde, had die indringer in de val gezeten en je weet nooit waar iemand in zo’n situatie toe in staat is.

De agente demonstreerde hoe je met een bankpasje eenvoudig de voordeur opent en daarna ging alle aandacht naar mij, de kroongetuige. Ik had oog in oog gestaan met de dief, op drie passen afstand, dus dat kwam wel goed met dat signalement, zou je denken. Nou…

Een man, midddelbare leeftijd, gedrongen postuur. Niet zwart, maar verder? Noordafrikaans? Balkanees? Polderjongen? Hij droeg een wollen muts, ja, en een jack. De kleuren had ik niet geregistreerd, die versprongen van grijs naar blauw of zwart elke keer dat ik de film terugdraaide. Dat was het. Er was vrijwel niets dat ik onder ede zou durven verklaren, elke advocaat zou mijn onzekere gestamel weghonen. De agente troostte me dat anderen het er doorgaans niet beter vanaf brachten.

Maartje moest bekomen van de schrik; we dronken samen nog een borrel. Terwijl zij zon op anti-inbraakmaatregelen, dacht ik na over mijn ogen, en de motie van wantrouwen die ik tegen ze wilde indienen.