Een vergeten winterprijsvraag voor teerhartigen, aanvankelijk geprogrammeerd voor de eerste dagen na het invallen van de dooi, als smeltende sneeuw in bermen en goten talrijke eenzame wollen wantjes blootlegt, door onfortuinlijke hummels op kinderzitjes en sleetjes kwijtgeraakt bij minus 12º, als opmaat voor een ijzige scène waarin mama na verloop van tijd dat ene onbeschermde poezelige handje ziet, verkleumd en blauw van de kou. En in redeloze drift uitvalt: “Hoe krijg je dat nou in vredesnaam voor elkaar? Dat is al de zoveelste keer. Let dan toch beter op, kluns dat je bent!!!!!!!”
Fotografeer zo’n ontroerend kinderwantje op een bedje van sneeuw, hoe kleiner de maat hoe beter, dat zou mijn oproep geweest zijn.
Jammer dan. Volgende winter beter.