Gaan we een potje sentimentelen of niet, dat is de eeuwige vraag als je stilstaat bij een plek waar veel herinneringen aan kleven – in dit geval de Oude Toneelschuur. Zo’n vijftien jaar woonde ik in de Morinnesteeg en was het theater mijn overbuurman.
Ik was in die tijd een frequent bezoeker. Vaak besloot ik om tien voor half negen impulsief een voorstelling te pikken, dat was mooi. En ‘s nachts, dat was de keerzijde, vervloekte ik regelmatig de rammelende karretjes waarmee ze de decorstukken naar de Smedestraat brachten. Langs dit bord.
Toen Frans Lommerse & co. verkasten naar de Lange Begijnestraat, was ik ook aan een nieuw huis toe, waarbij meespeelde dat ik me niet verheugde op de aanstaande sloop- en bouwwerkzaamheden. Dat was in 1999. Mijn woning is nadien alweer doorverkocht, maar nu wordt het eindelijk menens met die nieuwbouwappartementen: er is beton gestort en op tien meter van mijn oude vensterbank staat sinds deze week een hoogwerker. Grote Broer het HD plaatste een mooie foto van Michel van Bergen en vermeldde erbij dat niet het hele complex wordt afgebroken. ‘Het monumentale pand aan de Smedestraat wordt gerestaureerd.’
Monumentaal… Dat wekt de indruk dat er iets wordt beschermd en gekoesterd. Binnen kon ik niet kijken (‘bezichtiging via de DTA, Deskundig Toezichthouder Asbestsloop’). Maar afgaand op de facade… De ramen bieden na een decennium leegstand en anti-kraak een aanblik die niet zou misstaan in Groszny of Homs. Vanbinnen dichtgetimmerd en aan de straatkant verbrijzeld, roestig draadglas, bijeengehouden met glaskit en afplakband. Improvisatie op improvisatie, laksheid op onverschilligheid.
Ik vind het geen reclame voor de stad Haarlem, dat vooropgesteld, maar (vergeet civic pride en rentmeesterschap en die hele riedel) zeg nou zelf, voor iemand met een afstandelijke blik, die niets weet van de geschiedenis van het gebouw, heeft die verloedering
misschien wel een zekere schoonheid.