Het volkstoneel weelt tierig hier in de regio, ga maar na, zes van de zestig overvallen in Kennemerland blijken in scène gezet, zo meldt het HD en de krant heeft het weer van Tanja Smalen van onze ‘taskforce overvallen’.
Schokkend, liefst 10% van alle lokale overvallen voldoet niet aan de wettelijke eisen!
Soi-disant slachtoffers lieten zich vrijwillig doorzeven met kogels en openrijten met echte slagersmessen en… uh, nee, zo erg was het waarschijnlijk niet, excuses, de fantasie ging met de misdaadredactie aan de haal. Even resetten. Het betreft hier immers een serieuze zaak, want vergeet niet (ik prak er een gratis paradoxje in), pseudo-misdaad is ook misdaad.
De wereld (nou ja, Haarlem) voelt voor mij allerminst veiliger door deze ontdekking, integendeel. Als je zelfs onschuldige slachtoffers niet meer kunt vertrouwen, wie dan wel? En die schrandere rechercheurs, waren die zelf wel bona fide? Je gaat aan alles twijfelen! Straks komt een andere taskforce er nog achter dat ook al die autobranden niet echt waren, dat het koudvuur was, of dat het geen echte auto’s waren maar kartonnen modellen met stro en aanmaakblokjes in de kofferbak.
Gelukkig is er in deze verdorven maatschappij nog één misdaadslachtoffer voor wier onschuld ik mijn hand in het vuur steek en dat is Lisette, tot voor kort de gelukkige bezitter van een Volkswagencamper. Die werd gestolen (door eerlijke dieven, niet door acteurs met boevenmaskers) en in haar ontreddering kon blonde Lisette niks beters bedenken dan zich tot de redactie van ….. Geenstijl te wenden. Eerlijke vinders/tipgevers stelde ze een maaltijd in het vooruitzicht en ze liet haar oproep vergezeld gaan van foto’s waarop zowel het figuur van haar geliefde XP-62-HN als haar eigen bevallige rondingen goed tot hun recht kwamen.
“Ik had geen idee dat er zoveel vunzige mannen op Geenstijl zaten”, zegt Lisette achteraf. De reacties leest ze inmiddels niet meer.
Ze had geen idee!
In het stukje dat het HD (20-3) aan de zaak wijdt, geeft Lisette blijk van een ongeëvenaard empathisch vermogen. Zoals andere mensen een bijzondere band hebben met hun dwergpoedel, kanarie, konijn of wederhelft, heeft Lisette dat met haar Volkswagen T3 Caravelle: “In de vijf of zes jaar dat ik hem heb (het is een mannetje, RaDa-reda), hebben we veel meegemaakt.” Ingaand op het vermoeden van veel vunzige mannen dat T3 best eens in Polen zou kunnen uithangen, treurt Lisette: “Ergens vind ik dat zielig voor mijn camper.”
Denk je eens in – haar camper, moederziel alleen in een land waar ie de taal niet spreekt…
Het neemt me voor Lisette in, beste Raarlemmers en nee, denk nou niet dat ik dat fake.
Lisette lijkt me weggelopen uit die meisjesjeugdboeken van de jaren vijftig zestig. Zo’n ondeugend Joop Verheul-type uit Afke’s tiental.