‘Wethouder Jack van der Hoek poogt duidelijk te maken dat het besluit al genomen is en dat slechts de voortgang onderwerp van gesprek is.’
Er komt in Haarlem een Unilocatie voor een daklozen- en verslaafdenopvang, dat staat buiten kijf. De vraag is alleen wáár – er komen nog vier plekken in aanmerking (Klein Heiligland, Wilhelminastraat, Gedempte Gracht en Oudeweg) en het gekke is, nergens (nee, nergens) zijn de omwonenden erg tuk op de doelgroep.
En DUS gaan ze naar zo’n inspraakavond in de raadszaal . Nemen plaats op de publieke tribune, met huisvlijtbordjes en hoedjes waarvan ze de lulligheid zelf ook heus wel inzien. De aangewezen buurtvertegenwoordigers hebben alle rapporten thuis kritisch gelezen en hun voornaamste bezwaren uitgeprint. Ze onderwerpen zich aan de knoet van de voorzitter en laten zich beknotten door de chronometer.
(foto Michel van Bergen)
De achterban meet zich een gezichtsuitdrukking aan waaruit niet alleen rauwe ontsteltenis spreekt, maar tevens collectieve redelijkheid en de bereidheid om verder te kijken dan het eigen portiek (gejammer over de dalende verkoopwaarde van de eigen woning doet het slecht en ze weten ook dat ze op zo’n bijeenkomst niet moeten aankomen met hun angstdromen van door de straat suizende heroïnenaalden en bebloede daklozen die elkaar met kapotte flessen naar het leven staan terwijl beïnvloedbare peuters aandachtig toezien).
60% van de Nederlanders (ruwe RaDa-schatting) heeft deze gezichtsuitdrukking tot in de perfectie leren beheersen. Ze weten dat ze daar moeten zitten want anders hebben ze de kans op ‘inspraak’ voorbij laten gaan. Tegelijk verwachten ze er niets van. En ja, ik zou er zelf waarschijnlijk ook gezeten hebben, als mijn buurt was aangewezen.
Als het al bestaat zou ik het graag lezen: een guitig-gedegen boekje over de volwassenwording van de inspraak – van vrolijke, balorige, ludieke sixties inspraak, waarbij ‘het gezag’ nog weleens stotterde of rood aanliep, tot de procedurele, geprofessionaliseerde, dichtgetimmerde inspraak anno 2012: om feedback te krijgen over de vooruitgang van een reeds genomen, niet meer terug te draaien, onwelgevallig besluit.
Overigens heeft iedereen de boot gemist. Ik blijf de unilocatie te water een schitterend idee vinden. Zie Daklozenboot.
Toelichting van de gemeente Haarlem:
Het besluit tot opdracht aan het college om te zoeken naar locatie op basis van door de raad vastgestelde criteria is genomen. Resultaten haalbaarheidsonderzoek, inclusief of er geen, één of meer geschikte locaties daaruit voortkomen, moet nog besluitvorming in. Inclusief het bijbehorende inspraakproces. Dit maakte wethouder Van der Hoek in zijn beantwoording op vragen en later nogmaals bij de toelichting op het verdere proces duidelijk. De gesprekken met de klankbordgroepen, de schouwen bij de locaties en de informatieavond van afgelopen maandag, waar dit artikel op doelt, vallen onder participatie, zoals dat wordt genoemd.
Het college verwacht in de tweede helft van april de onderzoeksresultaten vast te stellen en dit te beoordelen. Dit doet het college via de gebruikelijke weg door een raadsbesluit
aan de gemeenteraad voor te leggen. De verwachting is dat de gemeenteraad het onderwerp unilocatie in mei behandelt en de besluitvorming plaatsvindt. Tijdens de behandeling in de commissie Samenlevingszaken is er dan ook gelegenheid om in te spreken. Naast dat ook alle politieke fracties hun deuren hebben openstaan.
Voor informatie zie ook: http://www.haarlem.nl/unilocatie
Edwin Bakker
woordvoerder gemeente Haarlem
Indpraak in Haarlem isw steeds meer een wassen neus, ondanks de grote woorden hierover in het coalitieakkoord. Juist ter linkerzijde en midden (D66) zouden ze hier meer mee moeten doen. Maar dat is een illusie vrees ik. De gemeenteraad is daarmee verworden tot een zelfstandig orgaan zonder de belangen van haar kiezers te vertegenwoordigen.