Ga naar de inhoud

Robotjournalistiek

Robotjournalistiek – zou dat uitkomst bieden aan de RaDa-reda in tijden dat het blogmoyenne zorgwekkend laag ligt?

In NRC staat vandaag een stuk van Evgeny Morozov over software van het bedrijf Narrative Science, die automatisch online-artikelen genereert – tot voor kort op terreinen waar de berichtgeving volgens een vast stramien verloopt: kwartaalcijfers, sportuitslagen, vastgoed. Maar inmiddels, en dat is andere koek, kan de klant ook berichten bestellen over de neerslag van de Amerikaanse voorverkiezingen in de sociale media (waarvoor dan ettelijke miljoenen tweetjes worden gefilterd).

Nog een paar jaartjes slapen, maar dan is het misschien al zo ver: de voltallige eenpersoons hoofdredactie raadpleegt de weekagenda en ziet op achtereenvolgende avonden een concert, een ouderavond, een Champions League kwartfinale, een feestje en op 1 april de doodlijn van de Belastingdienst… Ai, dat wordt niks, dan maar het winkelwagentje vullen bij Narrative Science. Mag ik van u een blogje over de Waarderbrug (‘Haarlem, auto’s, tweerichtingverkeer, Van Doorn, milieu-effecten, raadsbesluit) en een over het Frederikspark (‘Bevrijdingspop, grasschade, zandwoestijn’). Ik ben bereid een toeslag te betalen voor een half dozijn humorgrapjes en een ironiesausje, zodat de vaste lezers ook aan hun trekken komen.

Intrigerend in Morozovs artikel vond ik de speculatie over de gepersonaliseerde klik, waarbij dezelfde hyperlink de lezer naar verschillende webpagina’s leidt, afhankelijk van diens ontwikkelingsniveau en referentiekader (zoals vastgesteld door Google / Amazon). Toekomstmuziek? Ja, maar in de digiwereld komt de toekomst ons soms als een aangeschoten spookrijder tegemoet.

Vorige week las ik Super Sad True Love Story, een onderhoudende roman van Gary Shteyngart, gesitueerd in een Amerika in verregaande staat van verval: financieel afhankelijk van China en bedreigd door de oorlogsvloot van Venezuela. De National Guard vecht grimmige veldslagen uit met groepen kansarmen in tenten, die aan de Occupy Movement doen denken.

Alle bewoners zijn emotioneel en praktisch gezien afhankelijk van hun äppäräti, smarter phones, zeg maar, die alles registreren. Privacy bestaat niet meer: overal op straat staan Creditpoles, die de financiële situatie van voorbijgangers weergeven en wie een bar bezoekt kan via een speciale App de ‘fuckability’ van alle bezoekers opvragen. Best pijnlijk als je, zoals de hoofdpersoon, op nummer 38 van de top-40 blijkt te staan. Dat krijg je ervan als je zo’n zonderling bent die nog muf ruikende papieren boeken leest!

© NAARRATIVE SCIENCEFICTION

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *