Oer/our/uhr

Wat een mens zichzelf aan kan doen! Een liedtekst herschrijven bijvoorbeeld. Op een onschuldig wijsje van Lenny Kuhr. Van een liedje met een titel die ook op ‘-oer’ eindigt (al schrijf je ‘-our’). Iedereen kent dat liedje.

Het is allemaal de schuld van het Voorleestheater. Een fijn initiatief van Gerrie Hondius en Paul de Jager: voorleesavonden in café de Hoofdmeester in de Zijlstraat. Ik kreeg een eervolle uitnodiging voor 20 april, samen met Paulien Cornelisse en Wim Koesen.
Ze hebben daar, zo jong als ze zijn, een traditie: een van de deelnemers schrijft de tekst voor de meeblèrversie van het oer-Kuhr-liedje. Jullie raden al wie…

Ik begon welgemoed (ik begin aan alles welgemoed, dat is een rare afwijking: al zou ik de Niagara Waterval moeten beklimmen met losse handen, ik begin…). Gut, een liedje, dacht ik, hoe moeilijk kan het zijn, zelfs voor een amuzikaal iemand als ik, die elk koor onbedoeld ontregelt met zijn tweetonige baritenobas met overslaande falsettogilletjes – bij Zang en Vriendschap zou acuut een massale vechtpartij uitbreken als ik daar in de basis werd opgesteld).

Ik begon zowel welgemoed als uiterst naief – had proefondervindelijk wat lettergrepen geteld (acht per regel –pompidompie-dompiepompie) en er waren drie rijmwoorden per couplet nodig. Hoe moeilijk kon het zijn? Toen ik na een uurtje een dozijn coupletten in elkaar had gefrunnikt, luisterde ik naar het oorspronkelijke liedje, dat bij nadere beluistering twéé soorten coupletten bleek te hebben, die bij nog nadere beluistering geen van beide leken op míjn soort.

Vanaf dat moment zaten er drie coupletten in mijn hoofd, die het ‘onveilig’ met elkaar deden en sneller hybriden baarden dan ik ze kon uitroeien – uren achtereen ‘-oer-de’ het non-stop. Alleen met het grofste muzikaal geweld kon ik ze verdrijven, zoals met de valse noten van The Shaggs. Maar ja, Philosophy of the World in je hoofd is evenmin een pretje…

Zodra ik weer aan die vervloekte Kuhr ging, was ik terug bij af. Behalve die duivelse coupletten was er ook nog eens een refrein met weerhaakjes, dat gaat ongeveer zo: La, la, la, la, la, la, lei, la, la, lei, la, la La, la, la, lei, la, la, la, La, la, la, la, la, la, lei, la, la, lei, la, laLa, la, la, lei, la, la, la.

De huisdichteres verbood me na twee dagen dat lied te draaien zolang zij zich in postcodegebied 023 bevond. Ik protesteerde niet. Ze had gelijk. Ik snakte zelf ook naar een Kuhrloos bestaan, een Kuhrvrij hoofd, een anti-Kuhrkuur. Helaas, bij elke keer luisteren ontdekte ik nieuwe aberraties in mijn eigen versie. En telkens als ik me voornam de laatste onvolkomenheden weg te poetsen, kwamen er nieuwe aan het licht. Alsof ik probeerde met mijn blote handen een fokking luchtbed onder water te duwen. Voor wie wel eens in the flow heeft geschreven: dit was antiflow. Iedere schrijfsouplesse ontbrak, bij elke klemtoon die ik wilde veranderen, voelde het of ik mijn eigen verstandskies moest trekken.

Is het nu af?

Nou, in zoverre… Ik heb iets opgestuurd naar de zangeres, dat is iets.

En hoe het verder met me gaat? Wat zal ik zeggen?

La, la, la, la, la, la, lei, la, la, lei, la, la La, la, la, lei, la, la, la, La, la, la, la, la, la, lei, la, la, lei, la, laLa, la, la, lei, la, la, la.

(Misschien tot vrijdag)